7 دسامبر 1972، آپولو 17، ششمین و آخرین مأموریت ماه ایالات‌متحده، از کیپ کاناورال بلند شد.

33 دقیقه بعد از نیمه شب، موتورهای موشک ساترن 5 فوران کردند و کیپ کاناورال فلوریدا را با درخششی نارنجی غرق کردند. با تبدیل‌شدن‌‌ شب به روز، گلوله آتشین، تماشاگرانی را که برای دیدن‌ آپولو 17 آمده‌ بودند، به‌سوی آسمان غرش کردند. تقریباً 500,000 نفر، حتی با وجود ساعات اولیه صبح، برای تماشای این رویداد آمده‌ بودند.

در عرض چند دقیقه، هنگامی که برنامه آپولو آخرین مأموریت خود را به ماه آغاز کرد، شعله فضاپیما به صورت لکه‌ای در میان ستارگان محو شد.

سرنشینان آپولو 17 شامل فرمانده «یوجین سرنان»، خلبان ماژول فرماندهی «رونالد ایوانز» و خلبان ماژول قمری «هریسون اشمیت» بود.

این پرتاب در ابتدا قرار بود 6 دسامبر در ساعت 9:53 شب انجام شود. اما به‌دلیل قطع خودکار در ترتیب‌سنج پرتاب، شمارش معکوس متوقف شد.

وجود هریسون اشمیت به‌عنوان دانشمند زمین‌شناس در این مأموریت به ناسا امکان جمع‌آوری نمونه‌های باارزش خاک و سنگ ماه را داد. اشمیت و سرنان، 36 کیلومتر را در ماه و توسط خودروی ماه‌نورد رانندگی کردند و بیش از 113 کیلوگرم نمونه جمع‌آوری کردند.

این دو فضانورد همچنین سه راهپیمایی که هرکدام بیش از هفت ساعت بود، روی قمر زمین انجام دادند و توسط ماه‌نشین به سفینه بازگشتند. طی آپولو ۱۷ از سطح ماه نقشه‌برداری شد و علاوه‌ بر آزمایشات لرزه‌نگاری، ویژگی‌ها و مواد ماه نمونه‌گیری شدند.