به گزارش خبرگزاری مهر، اسماعیل امینی شاعر طنزپرداز و نویسنده گفت: روش عرضه طنز در دنیای امروز دیگر همانند گذشته نیست، با از دست رفتن اهمیت مطبوعات کاغذی، روش‌های جدیدی برای انتشار طنز به‌وجود آمده که به وسایل ارتباطی جدید وابسته‌اند. این اتفاق باعث می‌شود تا ارتباط بین مؤلفان و مخاطبان طنز نزدیک‌تر و سریع‌تر شود. به عبارت دیگر، نوعی تعامل زنده و فوری بین سازندگان طنز و مخاطبانشان به وجود آمده است.

وی افزود: در حال حاضر طنزهایی وجود دارد که بیشتر بر اساس سلیقه‌های عمومی صورت می‌پذیرد، بدون اینکه نیازمند دانش یا آگاهی خاصی باشد. این نوع طنز قادر است تا با جمعیت بیشتری ارتباط برقرار کند و توانایی تفسیر و درک آن توسط عموم را تسهیل کند. در زمان حاضر، هرچند طنزهایی بر پایه دانش و پیچیدگی وجود دارند، اما طنزهایی که به سادگی و عمومیت تمایل دارند، بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرند.

این شاعر طنزپرداز در ادامه سخنان خود گفت: با توجه به اینکه ارتباطات گسترده‌تر و عمومی‌تر شده است، بسیاری از افرادی که از طنز لذت می‌برند، خود را به عنوان طنزنویس می‌پندارند، اما به دلیل عدم آشنایی با تکنیک‌های لازم و بی‌دانشی در این زمینه، طنزهایی تولید می‌کنند که اغلب به تکرار و از دست رفتن ارزش اصلی می‌انجامد. بسیاری از این افراد به دلیل عدم مهارت در نحوه‌ی ساختاردهی، کاربرد ابزار زبانی و عدم درک عمیق از جامعه و فرهنگ، در یک الگوی تکراری گرفتار می‌شوند. بنابراین، در دنیایی که ارتباطات بسیار گسترده‌تر شده است، ضروری است که طنزنویسان به توانایی‌های فنی، دانش فرهنگی و درک عمیق از جامعه و مخاطبان خود توجه کنند تا بتوانند طنزی اثرگذار و نوآورانه ارائه دهند و از تکرار و خستگی جلوگیری کنند.

امینی ادامه داد: در روزگاری هستیم که نه تنها طنز بلکه زبان به شدت مورد سوء‌استفاده، تحریف و شلختگی قرار گرفته است. طنز اصطلاح جدیدی است و دامنه مشخصی ندارد. باورهای اشتباهی درباره طنز وجود دارد؛ مثل این که طنز برای خنداندن است یا طنز ابرازی برای مبارزه است و یا این که طنزِ خوب این است که حرف من را بزند. معیار شناخت طنز، زبان، بیان، و نوع نگاه طنزنویس به موضوعات پیرامونش است. موضوعی که طنزنویس به آن می‌پردازد، می‌تواند بسیار ساده باشد؛ اما نوع نگاه و استفاده طنزنویس از این موضوع، اثری خلاق و عمیق را به وجود می‌آورد.

وی افزود: آن چیزی که طنز را از گونه‌های دیگر نوشتن متمایز می‌کند، زبان است. امروز، در دنیایی هستیم که انبوهی از افراد طنز می‌نویسند، اما به لحاظ زبانی هیچ تمایزی میان آنها وجود ندارد. تمامی نوشتارها به یکدیگر شبیه هستند. بنابراین، لازم است که خلاقیت زبانی و نوآوری در ابداع قالب‌ها حاکم باشد. طنزنویسی در اساس گونه‌ای از آرمان گرایی است، زیرا نگاه انتقادی به واقعیت که پایه و مایه اصلی طنز است حاصل ناخرسندی از وضعیت موجود و گرایش به یک نوع وضعیت مطلوب است.