کریم
جعفری

 پس از ماه‌ها انتظار، بالاخره موشک فراتر از صوت ایران یا همان
«هایپرسونیک» رونمایی شد. این موشک با این اندازه و قیافه، یک دستاورد خاص ایرانی
به تمام‌معنا است. این رسانه‌های زرد و خودتحقیری که از صبح تا شب آیه یاس خوانده
و رو به لندن و واشنگتن راز و نیاز می‌کنند، هر چه دوست دارند، بنویسند و ناله
کنند؛ مهم این است که این موشک امروز در ایران پس از پنج سال از زمان ساخت، رونمایی
شد. در مورد اینکه چرا در این بازه زمانی رونمایی شد، حتما در ادامه خواهم نوشت،
اما مساله مهم آن است که ایران تنها کشور جهان است که موشکی در این مقیاس و با این
برد ساخته که از همه لحاظ تاکتیکی است، موشکی ساخته که با دستکاری در مختصات فیزیکی
و فنی به‌راحتی می‌تواند آن را بیش از پیش توسعه دهد، موشکی ساخته که مانند بسیاری
از تسلیحات ایرانی، علامت سوال‌های متعددی را برای دشمنان ایران در پی خواهد داشت.

در مراسم رونمایی از این موشک، صحبت‌های متعددی شد و هر یک
از مسوولان امر، به‌ویژه فرمانده نیروی هوافضا، فرمانده کل سپاه و در نهایت هم
رئیس دولت نکات و مطالبی را گفتند. پیش از این سردار حاجی‌زاده در مورد مختصات و
مشخصات این دستاورد نکاتی را مطرح کرده بود، به همین دلیل دستکم کسی در روز
رونمایی در کشور غافلگیر نشد. البته آن بخشی که همواره رو به غرب نماز می‌خوانند
همچنان در شوک به‌سر می‌برند و بعید است که به‌خود بیایند و مانند ارباب امریکایی
در شوک ناشی از رونمایی از «فتّاح» به‌سر می‌برند. سردار حاجی‌زاده در مورد برد
این موشک نکته مهمی را گفت که دستکم من در فضای مجازی چیزی از آن ندیدم؛ فرمانده نیروی
هوافضای سپاه با اشاره به انتخاب برد 1400کیلومتری برای این موشک گفت: این‌ها همه
بر اساس اهداف مورد علاقه است. اینکه موشک فتاح را با این برد ساختیم، مفهومش این
نیست که موشک با برد دو هزار کیلومتر با این مشخصه را در آینده نخواهیم داشت؛ بلکه
فعلا بردش در همین حد است و در آینده، برد آن را اضافه‌تر نیز خواهیم کرد.

کسی که اخلاق و سیاست ایرانی‌ها، به‌ویژه فرماندهان نظامی
ما را بشناسد، به‌خوبی معنی این حرف را می‌داند. وقتی گفته می‌شود که در آینده
اضافه‌تر خواهیم کرد یعنی همین الان اضافه‌تر کرده‌اند. در بالا نوشتم که این موشک
پنج سال پیش (اگر اشتباه نکنم اواخر سال 1396) ساخته و به‌صورت انبوه نیز در
زرادخانه نیروی هوافضای سپاه در گستره کشور تحویل یگان‌های عمل‌کننده داده شده است.
اما در پاسخ به این سوال مطرح‌شده توسط یکی از دوستان که «چرا سوزن سردار حاجی‌زاده
روی 2هزار کیلومتر گیر کرده و بیشتر نمی‌شود» فکر کنم نیاز به توضیح ندارد. وقتی
دانش فنی ساخت دو هزار کیلومتری هست، یعنی دانش فنی بالاتر از آن هم در کشور وجود
دارد. پس از گذشت دو دهه از آزمایش موشک فاتح 110 ویرایش نخست، امروز دانش فنی
دانشمندان و مهندسان ایرانی در همه حوزه‌های مرتبط با موشک به شکلی شگرف و بی‌سابقه
پیشرفت کرده و به نقطه امروز رسیده است. نقطه‌ای که از ایستگاه بازدارندگی فراتر رفته
و به‌عنوان بخشی از سیاست دفاعی–تهاجمی کشور تعریف می‌شود. اینکه بهترین سیاست در دفاع،
حمله به نقاط مرکزی حمله دشمن است؛ فاتح و خرمشهر در این سیاست نقش مهمی دارند.

در طول چند دهه گذشته ایران تلاش بسیاری داشته تا سطح
بازدارندگی خود را بالا ببرد و امروز می‌تواند با تاکید بگوید که هیچ متخاصمی حتی
اگر فکر حمله به ایران را داشته باشد، جرأت انجامش را پیدا نخواهد کرد. ایران به‌عنوان
کشوری که با وقوع جنگ مشاهده کرد که وسایل کافی برای دفاع از خود را ندارد و به‌دلیل
نداشتن این وسایل مورد تهاجم شبانه‌روزی قرار گرفته و حتی بعد از جنگ نیز توسط
دشمنان فرامنطقه‌ای و حتی برخی کشورهای منطقه نیز تهدید می‌گردد، بهترین چاره را
افزایش قدرت دید. رهبر ایران، البته قدرت را در تجهیزات نظامی نمی‌دید بلکه در
جایی بود که این تجهیزات طراحی می‌شد و آن نیز ذهن جوانان ایرانی بود. بنابراین با
همه کم‌وکاستی‌ها، تلاش برای بومی‌سازی دانش و گسترش آن در کشور گرفته شد و امروز
آنچه مشاهده می‌کنید حاصل همین دانش‌افزایی ایرانیان است. یکی از اصلی‌ترین وجوه
تحریم کشور، تحریم علمی بود تا مبادا دانشمندان ایرانی از طریق تبادل دانش با
جهانیان به علم کافی برای قدرتمندتر کردن کشور دست پیدا کنند، موضوعی که خود غربی‌ها
همواره به آن اعتراف می‌کنند.

بنابراین، بومی‌شدن علم در کشور و نهادینه شدن اصل پژوهش
(البته دولت‌ها در طول زمان با مساله پژوهش کج‌دار و مریز رفتار کرده و هر یک
سیاست خاص خودشان را دنبال می‌کردند، با این حال گسترش دانشگاه‌ها و افزایش
آزمایشگاه‌ها در دانشگاه‌های مختلف خود به‌خود باعث افزایش دستاوردها شد) در کشور
برکات بسیاری داشت. هر چند تحت تبلیغ رسانه‌های بیگانه و خودتحقیری موجود در ذات
فقیر برخی‌ها، این توسعه و پیشرفت و علم‌آموزی دیده نمی‌شود، اما پرواضح است که
خود دشمنان بیش از این افراد به این مهم پی برده‌اند. بارها در سخنرانی‌های مختلف
شاهد اعتراف سیاسیون و رسانه‌های غربی به بالا بودن سطح آموزش در ایران هستیم،
دانشی که باعث‌شده تا به فاصله چند روز، دو موشک راهبردی که هر کدام ویژگی‌های خاص
خود را دارند، رونمایی شوند. فقط دقت به این مساله که جوانان ایرانی به چه دانشی
در حوزه متالوژی دست پیدا کرده که سر جنگی بسازند که در سرعت 13 ماخ آب نشود، عمیق
بودن این دانش را نشان می‌دهد؛ متخصصان امر می‌دانند که بسیاری از کشورها حتی فکر
داشتن این مواد را هم نمی‌توانند کنند.

مهم این است که بالاخره دانشمندان ایرانی موفق به دستیابی
به فناوری ساخت چنین موشکی شده‌اند، موشکی که توانمندی دفاعی کشورمان را چندین پله
بالا برده، جایگاه ایران را در سطح جهانی تثبیت کرده و مهمتر از همه، به دشمن
یادآور می‌شود که نباید با زبان زور، با زبان تهدید و ارعاب با ایران صحبت کرد.
این روزها شاهد شنیده شدن برخی ادعاهای مضحک تاریخی هستیم و آن هم اینکه اگر ما
قرارداد ترکمانچای را امضا نمی‌کردیم، کشور را هم از دست می‌دادیم! کسانی که در
این بازه زمانی می‌آیند و چنین موهوماتی می‌بافند و در کلاب‌هاوس هر شب پلاس هستند
تا شاید این دستاوردهای بدیع و قدرتمند کشور را زیر سوال برده و توفیقات به‌دست
آمده در عرصه بین‌المللی را کوچک نشان دهند، از همان جنس افرادی هستند که رو به
لندن و واشنگتن راز و نیاز می‌کنند. به‌خوبی برای من آشکار است، آن‌ها از گشایش‌های
سیاسی و اقتصادی فعلی در حوزه خارجی ترسیده و تلاش می‌کنند تا دستاوردهای ملی را
زیر سوال ببرند. واضح است کسی که روزی می‌گفت امریکا با یک موشک می‌تواند همه
ایران را ویران کند، همچنان بر همان فکر ویران استوار باشد.

چند روز پیش به‌صورت کوتاه نوشتم که گشایش‌های فعلی نه‌تنها
حاصل مقاومت تاریخی ایرانیان است که نتیجه دستاوردهای بزرگی مانند رونمایی از
خرمشهر 4 (خیبر) است. موشک خیبر، غربی‌ها را دچار وادادگی کرد و نشان داد که تحریم
ایران برای تضعیف آن، نتیجه معکوس می‌دهد و نه‌تنها ایران قوی‌تر شده، بلکه با
توجه به تحولات فعلی در عرصه بین‌المللی دستش هم پُرتر شده و در موضع قوی‌تری برای
چانه‌زنی ایستاده است. غربی‌ها ایران را راندند و فریاد انزوای کشورمان را سر
دادند، اما امروز ایران روابط گسترده‌ای با کشورهای پیرامونی دارد، به روسیه کمک
می‌کند و به چین جایگاه میانجی‌گری می‌دهد، ائتلاف دریایی تشکیل داده و به‌صورت
علنی می‌گوید امریکا را از منطقه اخراج خواهد کرد و برای آنکه توانمندی خود در این
مهم را نشان دهد، از تسلیحاتی رونمایی می‌کند که غربی‌ها را به درستی این ادعا می‌رساند.
به همین دلیل آن‌ها سراسیمه و وحشت‌زده از عمیق‌تر شدن تاسیسات هسته‌ای ایران و بالا
رفتن غنای اورانیوم (که هیچ‌وقت برای ساخت سلاح به‌صورت مستقیم مورد استفاده قرار
نخواهد گرفت) برای مذاکره و رسیدن به یک توافق، هر چند به‌صورت موقت واسطه می‌فرستند.

باتوجه به اینکه این موشک، هیچ ضدموشکی ندارد و با سرعت
خیره‌کننده و سرسام‌آور خود به سمت هدف روانه می‌شود، طرف مقابل می‌داند که با چه
سلاحی روبه‌رو است. یک لحظه فکر کنید که این موشک بر روی شناورهای سنگین نیروی
دریایی سپاه یا ارتش به فاصله 400 کیلومتری مرزهای امریکا در ساحل شرقی و غربی
روانه شود؛ باتوجه به ناتوانی در انهدام آن می‌تواند هر هدفی را در عمق هزار
کیلومتری و شاید هم چند هزار کیلومتری خاک امریکا منهدم کند. البته شناورهای سنگین
سپاه به کروزهایی با برد بالای دو هزار کیلومتر مجهز هستند، اما «فتاح» بدون شک
سلاح دیگری است. امریکا اگر به سمت توافق نرود و فکر کند که گزینه‌هایش روی میز
است، گزینه‌های ایران هم به سمت اقیانوس آرام و اطلس روانه خواهد شد. بنابراین این
ایران نیست که دارد ترکمانچای را امضا می‌کند، بلکه می‌خواهد اجازه ندهد گلستانی
که دیگران امضا کردند به ترکمانچای تبدیل نشود. موشک هایپرسونیک «فتّاح» اوج قدرت
تکنولوژیک ایران در سطح منطقه و جهان است، آن‌هایی که تصاویر شلیک این موشک و
ویژگی‌های آن را دیده‌اند با اشتیاق بیشتری به سمت گسترش روابط با ایران خواهند
آمد؛ چرا که ایران کشور قدرتمندی است.