سید پارسا علوی/ ساعت ۵ صبحِ ۱۶ تیرماه است؛ همه جا پُر شده از یک نام، مسعود پزشکیان! فردی که شاید روی کاغذ و پیش از ثبت نام کاندیداها، هیچکس شانسی برایش متصور نبود، اکثرا معتقد بودند یا نمی‌آید، یا می‌آید و احراز صلاحیت نمیشود و اگرم بشود اقبالی ندارد؛ اکنون رییس جمهورِ ایران شده و جامعه با این انتخاب، پیامی نو میفرستد.

پزشکیان در این انتخابات اما نماد پاکی و درستی بود؛ دروغ نگفت، ادعای برنامه با تعدد صفحه و جلد نکرد و صادقانه از ایرانی گفت که دیگر نه در داخلش و نه در مرز هایش، حصار ندارد. پزشکیان از رفع فیلتری گفت که همه این روزها با آن درگیرند، از تحریم هایی گفت که از نظر بخش قابل توجهی ایرانیان عامل اکثر گرفتاری های اقتصادیشان است و از گشت ارشادی که، دلهره ای بزرگ به جانشان انداخته! او نشان داد که میشود بدون دروغگویی و عوام فریبی و از راهی درست و اصولی زمام امور را دست گرفت و راهی یافت برای اصلاح امور به نفع مردم ایران اسلامی.
و اما بعد؛ 
حالا وقت مطالبه‌گری است، هر کس که تاکنونی ردای فیروزه ای برتن داشته و تلاش میکرده تا افراد را برای انتخاب او متقاعد کند، حال باید مطالبه‌گر وعده های او باشد، وعده هایی که این روز ها جامعه سراسر تشنه اوست و برای رسیدن به آنها لحظه شماری میکند. آقای پزشکیان باید بداند اکنون دیگر در برابر یک کشتی ۸۰ میلیونی مسئول است و باید لحظه به لحظه برای بهبود کیفیت زندگیشان تلاش کند و به آن بیافزاید، گرچه که در این راه تمام جمهور، همراه اوست.
القصه، آقای رییس جمهور، ۱۵ روز فرصت حرف‌زدن تمام شد، میکروفون را بستند و ۱۴۶۱ روزِ دست نخورده، جهت عمل به گفته‌هایتان باقیست!