گروه ورزشی: داستان ساخت استادیوم جدید و بزرگ تهران از زمان به مشکل خوردن بازسازی ورزشگاه آزادی آغاز شد. طرح ساخت ورزشگاهی ۱۱۹ هزار نفره که مدرن هم باشد و بتواند با جدیدترین استادیوم‌های منطقه پهلو به پهلو بزند. در دولت چهاردهم و توسط احمد دنیامالی هم چندین بار به موضوع این ورزشگاه اشاره شده است. حقیقتش را بخواهید، از همان زمان که زمزمه شروع این برنامه بلند شد، این کار کاملا غیرمنطقی به نظر می‌رسید و عجیب بود که چرا تصمیم گرفته شده است تا چنین هزینه گزافی در شرایطی که نیازی هم به آن نیست، روی دست مملکت گذاشته شود.

به گزارش بولتن نیوز، اگر بنا به داشتن استادیوم‌هایی مدرن و در تراز جهانی و زیباست، منطقی‌تر این است که به جای ساخت یک مجموعه ورزشی عظیم، چند پروژه جدید با مشارکت خود باشگاه‌های ورزشی ساخته شود. برای مثال پرسپولیس و استقلال امروز مالکینی دارند که توانمند هستند. دولت می‌تواند با مشارکت این دو مالک، دو ورزشگاه مجهز و با ظرفیت‌هایی معقول بسازد و تمام بار را به دوش وزارت ورزش نگذارد. در کنار آن‌ها، در شهر‌هایی مانند قائمشهر و انزلی که تیم‌های لیگ برتری دارند و گرفتار استادیوم‌هایی فرسوده، ناایمن و غیراستاندارد هستند، می‌توان بودجه مناسبی صرف کرد تا در دو شهرستان جدید هم ورزشگاه‌هایی با کیفیت و آبرومند داشته باشیم.

در تهرانی که مجموعه ورزشی آزادی قرار دارد، نیازی نیست تا یک مجموعه مشابه ساخته شود. وزیر ورزش به واسطه سابقه عمرانی خویش به خوبی آگاه است که تنها هزینه تأسیسات و انشعابات یک مجموعه جدید تا چه حد بالاست. همانگونه که علیرضا دبیر در همان مجموعه آزادی اقدام به تجهیز و مدرن‌سازی امکانات فدراسیون کشتی کرده، می‌توان چنین اقدامی را برای سایر فدراسیون‌ها نیز انجام داد و چرخ را مجددا اختراع نکرد. نمونه‌هایی در سطح جهان وجود دارند که پس از ساخت مجموعه‌های بزرگ، به علت هزینه نگهداری بالا، نتوانسته‌اند از پس آن‌ها بر بیایند.

تهران اکنون نیز امکانات لازم را دارد به شرط آن‌که اقدامات مناسبی جهت بازسازی، تجهیز، مدرن‌سازی و نگهداری آن‌ها انجام شود. برای مثال ورزشگاه تختی در شرق تهران که با آن معماری منحصر به فرد، می‌تواند میزبانی خوب برای تیم‌های تهرانی باشد. همین استادیوم با ساخت سکوی رو به روی جایگاه با معماری مشابه سازه قدیمی، ظرفیتی ۶۰ تا ۷۰ هزار نفره با زیبایی هر چه تمام‌تر را در اختیار فوتبال ایران و شهر تهران قرار می‌دهد. تا زمانی که این پروژه غیرمنطقی آغاز نشده، می‌توان آن مسیر غلط را اصلاح کرد و اقدامات و طرح‌های اشتباه را اصلاح کرد، در غیر این صورت یک ابرپروژه ناکارآمد روی دست دولت‌ها باقی خواهد ماند.