روزنامه خراسان نوشت: به نظر می‌رسد این  منطق و تئوری  دولت سیزدهم در برابر دولت آتی ترامپ است. ادبیاتی که  در میان پاستورنشینان نهادینه شده و معاون حقوقی رئیس جمهور نیز در تازه‌ترین اظهارات خود از آن سخن گفته و تاکید کرده است: «ما سر جنگ و دعوا با هیچ کشوری نداریم… اگر آمریکا آماده مراوده قانون‌مند و عادلانه باشد، ایران هم آماده است… نمی‌توانیم در برابر جنگ‌های تحمیلی اقتصادی و تحریم دست‌بسته باشیم.»

این اظهارات و پیشنهاد‌ها در شرایطی مطرح می‌شود که هنوز ترامپ، موضع مشخصی درخصوص رفتار با ایران نگرفته و مشخص نیست سرنوشت بحران منطقه بعد از استقرار ترامپ در کاخ سفید چه خواهد شد.

فارغ از این که اساسا در شرایط فعلی منطقه چقدر امکان مذاکره با آمریکا درخصوص پرونده هسته‌ای ایران وجود دارد و این که آیا اساسا آمریکایی‌ها در این شرایط مذاکره را جزو گزینه‌های خود قرار داده‌اند یا خیر.

اگر فرض را بر این بگذاریم که امکان شروع مذاکرات با آمریکا وجود خواهد داشت و شرایط برای انجام مذاکرات فراهم شود، سوال اصلی این است که ابراز تمایل و اشتیاق برای شروع مذاکره با آمریکا نتیجه‌ای به همراه خواهد داشت؟ اظهار صریح و علنی تمایل به مذاکره با آمریکا، آیا ایران را در روابط خود با آمریکا در موضع ضعف قرار نخواهد داد یا به عنوان نقطه قوت تلقی خواهد شد؟

این ادبیات، اما در حالی بیان می‌شود که  آمریکایی‌ها هنوز موضع روشنی درخصوص رفتار با ایران نگرفته‌اند، بیان و تاکید روی این گزاره که باید به سمت مذاکره با آمریکا برویم، آیا این فرصت را در اختیار آمریکایی‌ها قرار نمی‌دهد که برمبنای این مواضع، مناسبات خود را با ایران تنظیم کنند و بر مدار زیاده‌خواهی قرار گیرند؟!

نکته مهم دیگری که باید به آن توجه داشت، این است که محاسبات آمریکا بعد از خروج از برجام نیز بر این محور استوار بود که ایران با اعمال فشار پای مذاکره خواهد آمد؛ محاسبه‌ای که البته غلط بود، اما رفتار برخی سیاسیون در مواجهه با ایران را نمی‌توان در رفتار آمریکا با ایران بی‌تاثیر دانست.

در این راستا باید در رفتار با آمریکا هوشمندی لازم را داشت. هنوز نمی‌توان به طور قطع این نکته را مطرح کرد که آیا رفتار ترامپ با ایران تغییری خواهد داشت یا خیر. اگرچه مشخص است که در تمام این سال‌ها سیاست کلان آمریکا در مواجهه با ایران یکسان بوده، اما در مواردی نحوه اجرای آن تفاوت‌هایی داشته که ایران نیز می‌بایست رفتار خود را براساس آن سیاست‌ها تنظیم کند.

برهمین اساس می‌بایست به این نکته توجه داشت که خطای اول در مواجهه با آمریکا پس از ترامپ، ابراز تمایل به مذاکره است. بهتر آن است که تا موضع‌گیری صریح آمریکا در قبال ایران، صبر کرد و در ضمن از رفتار‌هایی که دست ایران را مقابل آمریکا رو کند یا پیش از اظهار نظر و اقدامی، ایران را در موضع ضعف قرار دهد، اجتناب کرد.