در جلسه امروز مجلس، کوچک‌زاده با لحنی تند و پرخاشگرانه اعلام کرد که به عنوان یک شهروند مالیات‌دهنده، راضی نیست پولش به جای کمک به غزه، صرف لس‌آنجلس شود. این اظهارات در حالی مطرح شد که آتش‌سوزی گسترده‌ای در لس‌آنجلس جریان دارد و واکنش‌های متفاوتی از سوی ایرانیان به این رویداد دیده می‌شود.
در فضای مجازی و میان سیاستمداران، دو دیدگاه کاملاً متضاد شکل گرفته است. برخی بر ضرورت همدردی با مردم آمریکا تأکید کرده و حتی پیشنهاد کمک داده‌اند، در حالی که برخی دیگر این اتفاق را به نوعی مجازات الهی دانسته و آن را مرتبط با رنج مردم غزه می‌دانند. کوچک‌زاده، نماینده مجلس، نیز در جلسه امروز با عصبانیت و داد و بیداد اعلام کرد که حاضر نیست حتی یک ریال از مالیاتش صرف لس‌آنجلس شود.
این موضوع در یادداشت اخیر محسن مهدیان نیز بازتاب یافته بود. او به نقل از یک کارشناس آمریکایی اشاره کرده بود که میلیاردها دلار از بودجه مردم آمریکا صرف نسل‌کشی در غزه می‌شود، اما کسی در خیابان‌ها شعار نمی‌دهد که “نه غزه، نه اوکراین، جانم فدای سوختگان.”
در این میان، چند نکته قابل تأمل است:
۱. به نظر می‌رسد برای برخی این موضوع که پول کشور باید در اولویت به مردم ایران و رفاه آن‌ها اختصاص یابد، تعریف نشده است.
۲. مسائل پیچیده‌تر از آن هستند که با ابراز همدردی ساده حل شوند، بنابراین نیازی به این حجم از نگرانی و عصبانیت نیست.
۳. اگرچه طیف تندرو از ظریف خوشش نمی‌آید، اما بد نیست واکنش او به آتش‌سوزی کالیفرنیا را مرور کنند. او این رویداد را یادآور ویرانی‌های غزه دانسته بود. حتی ظریف و روزنامه‌ای مانند “کیهان” نیز در این مورد هم‌نظر بودند، که نشان می‌دهد نیازی به این همه جنجال نیست.
۴. به جز هلال احمر، هیچ نهاد یا شخصیتی در ایران پیشنهاد کمک مالی به آمریکا نداده است. افرادی مانند محمدرضا عارف و فاطمه مهاجری صرفاً ابراز همدردی کرده‌اند و هیچ هزینه‌ای در این زمینه صورت نگرفته است. بنابراین، اگر قصد انتقاد از دولت وجود دارد، باید بهانه‌های دیگری جستجو کرد.