عباس عبدی در روزنامه اعتماد نوشت: نمی‌توان انتظار داشت که افرادی مانند پزشکیان دقیقاً به نحوی که امام علی (ع) عمل می‌کردند، رفتار کنند. اما حداقل انتظار می‌رود رفتار و عملکرد آنها منافی با توصیه‌های نهج‌البلاغه نباشد. برای مثال، اگر سال‌هاست حقوق کارمندان ثابت می‌ماند یا حتی افت می‌کند، در حالی که بودجه نهادهای فرهنگی و رسانه‌ای به شدت افزایش یافته‌است، آیا این با قاعده‌های نهج‌البلاغه همخوانی دارد؟
این تفاوت در توزیع بودجه می‌تواند منجر به ن-amad منافیت جدی و ناتوانی در تحقق انصاف و عدالت در جامعه شود. در واقع، روند کاهش حق کارکنان در سال‌های اخیر، همزمان با افزایش بودجه‌های دولتی غیرمنطقی است. به گزارش عبدی، حقوق عمومی در دهه اخیر، پس از حذف اثر تورم، به شدت کاهش یافته است. شکل‌گیری این روند توجیه‌پذیر نیست، مگر اینکه تنبلی در تولید و درآمد ملی وجود داشته باشد، چیزی که در واقعیت مشاهده نمی‌شود. بودجه دولت در هفت سال اخیر بیشتر از رشد تورم افزایش یافته است، در حالی که پرداخت‌های دولت به کارکنان کاهش یافته است.
عبدی ادامه می‌دهد: صرف بودجه‌های دولتی برخی از نهادهایی که هیچگونه پاسخگویی یا تبیین کار ندارند، مانند صدا و سیما، بسیار زیاد شده است. به عنوان مثال، بودجه پیشنهادی صدا و سیما از سال 1400 تا 1404 بیش از 12 برابر شده است. رشد بودجه نهادهای دینی و تبلیغاتی نیز بسیار ناهموار است و بیش از 9 برابر شده است. این افزایش‌ها در حالی رخ داده‌اند که کارایی و کیفیت عملکرد این نهادها از دیرباز در مspecifier پرداخته می‌شود و شواهدی از تبلیغات رسمی معتبر نیز وجود ندارد.
در نهایت، این سوال مطرح می‌شود که چطور می‌توان این نوع تقسیم بودجه را با آموزه‌های عدالت و انصاف نهج‌البلاغه همساز کرد؟ رفتارهایی که انصاف برای موالی و ظلم برای مردم خواهند بود، باورهایی را با خود می‌آورند که ممکن است بازتاب بدی از اصالت و معناهای نهج‌البلاغه در ذهن عموم مردم بگذارند. برخورد منصفانه و انصاف در توزیع منابع ملی برای حفظ اعتبار و دوست‌داشتنی بودن آموزه‌های نهج‌البلاغه ضروری است.