آزار جنسی زنان موضوعی جهانی است، اما در ایران به آن چندان توجه نمی‌شود و آماری از آن بررسی نشده است. در فرانسه، آمار نشان می‌دهد که از سال ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۴، خشونت جنسی علیه زنان در وسایل حمل و نقل عمومی ۸۶ درصد افزایش یافته است. بر اساس گزارش رصدخانه ملی خشونت علیه زنان فرانسه، هفت از ده زن در ناحیه ایل-دو-فرانس، خشونت جنسی را در وسایل حمل و نقل عمومی تجربه کرده‌اند.

در ایران، ۳۷ زن به یورونیوز گفته‌اند که در مختلف دوره‌های زندگی خود، خشونت جنسی را در اماکن عمومی تجربه کرده‌اند. این آزارها را می‌توان به آزارهای کلامی و فیزیکی دسته‌بندی کرد، اما آماری از میزان آن وجود ندارد. این زنان همه تجربه آزارهای کلامی و فیزیکی را در محیط‌های مختلف داشته‌اند، اما هیچکدام شکایت رسمی را ثبت نکرده‌اند. آزیتا کریمی، جامعه‌شناس، معتقد است مردان:param مع “>< خود را عرصه‌های اجتماعی و عناص؛ بنظ، خود را به حقوق آنها معتقدند و به آزار زنان دست می‌زنند. او معتقد است که نبود تعریف مشخص از آزارگری و خشونت باعث می‌شود که زنان و مردان این موضوع را به درستی درک نکنند. تجربه آزارگری زنان اغلب در وسایل حمل و نقل عمومی مانند تاکسی رخ می‌دهد. برخی از مردان این رفتارها را با بهانه‌هایی مانند تنگ بودن فضای تاکسی توصیف می‌کنند. این رفتارها اغلب برای زنان تجربه‌ای تغییرناپذیر و منفی هستند. در فرانسه، تنها ۷ درصد از قربانیان به طور رسمی شکایت کرده‌اند، و در ایران نیز به دلایل مشابه، اکثر زنان از پیگیری قانونی صرف‌نظر می‌کنند. در این مطالعه، یک سوم از ۳۷ زن مورد بررسی، تجربه عورت‌نمایی مردان در خیابان را داشته‌اند. همه این زنان تجربه آزارهای کلامی را داشته‌اند و در وسایل حمل و نقل عمومی، مخصوصاً تاکسی، مورد آزار فیزیکی قرار گرفته‌اند. اگرچه همه این زنان واکنش نشان داده‌اند، اما تنها کمتر از نیمی از آنها حمایتی از سوی دیگران داشته‌اند. extensively in public places, and their reactions often go unsupported by bystanders. Laleh, for example, had an encounter in the Revolution Street where a man exposed himself to her. She was momentarily paralyzed before running away. Mohoobeh shares a similar incident where a man exposed himself in Veli-e-Asr Square, and despite reporting it to the police, the man was only asked to leave the area. Worldwide, this issue is not unique to Iran. In 2023, a report from Germany's Saxony state, which surveyed 1,300 women, found that 90% of women had experienced sexual harassment at least once, and 70% reported multiple incidents. In Iran, the first experiences of harassment for the women surveyed often began in school and have continued into adulthood. While the frequency of harassment has decreased as they aged, it has not entirely stopped. The harassment report from France indicates that three-quarters of the victims are women under 30. Ms. Karami explains that as women grow older, their awareness and courage to confront harassers increase, reducing the likelihood of being targeted. However, younger individuals, especially those under 30, are more vulnerable to harassment as perpetrators are more likely to intimidate them and expect no reaction. Haniyeh, for instance, confronted a man who touched her in the metro and tried to report him to the authorities, but other passengers interfered and prevented her from doing so. The emotional impact of such incidents can be long-lasting, leading to trauma and distress. In the context of sexual harassment, women are often blamed for the attacks, with questions like "What did the woman do to deserve this?" Naznin, a 37-year-old woman working in a cultural space, shared that when she reported physical harassment to her male colleagues, they suggested that her attire might have provoked the harasser. This blame-shifting is not unique to Iran, as a study in Germany showed that half of the women aged 16 to 30 avoid wearing certain clothes to reduce the risk of harassment. The 37 women surveyed by Euronews believe that harassers are not limited to a particular social class, and the type of harassment they face varies with their social status. For example, a TV producer, journalist, teacher, construction worker, supermarket owner, clothing seller, and passerby have all been reported as harassers. This reinforces the global nature of sexual harassment, which transcends geography and social class. The key differentiators are awareness, legal support, and social changes. Without these, the cycle of violence will continue.