ماموریت بین‌المللی به نام «تداخل‌سنج بزرگ سیاره‌های فراخورشیدی» که توسط موسسه فناوری فدرال زوریخ (ETH) انجام می‌شود، برنامه دارد تلسکوپ‌هایی را به فضا فرستاده و تنوع سیاراتی که در آن‌جا وجود دارند را مورد بررسی قرار دهد.
این ماموریت که با نام «لایف» (LIFE) شناخته می‌شود، قصد دارد جو سیاره‌های فراخورشیدی ای را که دما، شعاع و جرم مشابه زمین دارند، بررسی کند تا به دنبال یافتن نشانه‌های آب و اکسیژن باشد.
در این باره، دکتر دانیل آنگرهاوزن، فیزیک‌دان، در یک مصاحبه اعلام کرد: «یک شناسایی مثبت می‌تواند تمام چیزها را تغییر دهد، اما حتی اگر حیاتی نیابیم، خواهیم توانست بفهمیم که چقدر این نوع سیارات نادر یا فراوان هستند.»
جزئیات این پروژه در مقاله‌ای که در مجله «آسترونومیکال ژورنال» منتشر شده، توضیح داده شده است. این مقاله بررسی می‌کند که اگر در بررسی‌های آینده از سیاره‌های فراخورشیدی، علامتی از وجود حیات یافت نشود، ستاره‌شناسان چه چیزهایی می‌توانند بیاموزند. این پژوهش بر روی تحلیل آماری بیزی متمرکز است تا حداقل تعداد سیاره‌های فراخورشیدی مورد نیاز برای رسیدن به نتایج معنادار درباره میزان وجود سیاره‌های احتمالاً قابل‌زندگی را مشخص کند.
در حال حاضر، بیش از پنج هزار و ۸۰۰ سیاره فراخورشیدی شناخته شده‌اند که خارج از منظومه خورشیدیی ما قرار دارند. اکثر این سیارات به دور ستارگان می‌چرخند و بیشتر آن‌ها در کهکشان راه شیری ما هستند، اما ناسا بر این باور است که میلیاردها سیاره فراخورشیدی در کیهان وجود دارند.
نوعی تحلیل صورت پذیرفته نشان داد که اگر دانشمندان بین ۴۰ تا ۸۰ سیاره فراخورشیدی را بررسی کنند و هیچ حیاتی نیابند، می‌توانند نتیجه بگیرند که کمتر از ۱۰ تا ۲۰ درصد از سیارات مشابه زمین برای حیات میزبان هستند. آن‌ها اعلام کردند که این نتایج به پژوهشگران امکان می‌دهد که حد بالایی برای میزان فراوانی وجود حیات در کیهان بBelد.
آنگرهاوزن، به عنوان نویسنده اصلی این مقاله، اضافه کرد: «این یک نقطه عطف است. حتی اگر حیاتی نیابیم، خواهیم توانست میزان نادری یا فراوانی سیاره‌هایی که قابل‌شناسایی برای وجود حیات هستند را بفهمیم.» او همچنین تاکید کرد که هر مشاهده‌ای احتمال خطایی دارد؛ مثلاً ممکن است نشانه‌های حیاتی نادیده گرفته شوند و به نتایج منفی کاذب منجر شوند.
نویسندگان مقاله معتقدند که برای کاهش این احتمالات خطا، باید سؤالات مشخص و قابل‌اندازه‌گیری پیشنهاد شوند،binations از جمله: «چه بخشی از سیاره‌های سنگی در منطقه قابل‌زندگی یک منظومه ستاره‌ای دارای نشانه‌های بخار آب، اکسیژن و متان هستند؟»
آنگرهاوزن تصریح کرد: «این فقط مسئله تعداد سیاره‌های مشاهده شده نیست، بلکه مربوط به این است که چه سؤالات درستی می‌پرسیم و چه میزان اطمینانی بر دقت مشاهدات خود داریم. اگر دقت نکنیم و به قابلیت‌های مشاهده‌ای خود بیش از حد اعتماد کنیم، حتی پژوهش‌های گسترده می‌توانند به نتایج گم‌راه‌کننده منجر شوند.»