در حالی که مذاکرات ایران و امریکا در عمان با رضایت طرفین به پایان رسید، روزنامه کیهان این جلسات را ناکام توصیف کرده است. بررسی‌های اعمال شده نشان می‌دهد که هرچند ایران به دیپلماسی اولویت می‌دهد، اما عدم طراحی و اتخاذ خطوط دفاعی جایگزین و برخورداری از راهبردهای اقتصادی مناسب، نگرانی‌های جدی عموم مردم را شتاب داده است.

مذاکرات در شرایطی انجام شدند که آمریکا برخی از شرایط ایران را پذیرفت، اما در عین حال ادامه داد تا فشار بر ایران را افزایش دهد. شواهد حاکی از آن است که آمریکا به جای اصلاح رفتار خود، همچنان رویکرد همان حداکثری‌گری را در مذاکرات حفظ کرده است.

برخی از تحلیلگران آمریکایی نیز به موفقیت این مذاکرات تردید دارند و به نظر می‌رسد که پیشگیری آمریکا از ثبت توافق‌ها و عدم پایبندی به تعهدات، این فرآیند را دشوار‌تر کرده است. تجربیات گذشته نیز نشان می‌دهد که آمریکا به‌ویژه در دوره ترامپ، پایبندی بین‌المللی را جدی نمی‌گیرد و هر چه در منافع خود بنظر برسد، حتی潞ی از توافقات رسمی خود هملي استفاده می‌کند.

در این شرایط، سؤال مهم این است که اگر طرف مقابل نه تمایلی به رفع تحریم‌ها دارد و نه قدرت پایبندی به توافقات، چرا باید زندگی مردم را به مذاکراتی وابسته کرد که تاکنون تنها نتیجه‌اش تشدید فشار و سوءاستفاده دشمن از این مذاکرات بوده است؟ آیا راه درست‌تری از آن بهتر نیست که به‌جای تکیه بر بیرون، توانمندی‌های داخلی را فعال کرد و از ظرفیت‌های موجود برای بهبود اقتصاد برخوردار شد؟

واقعیت آن است که آمریکا همیشه متنوعاره‌ای به مذاکرات پرداخته که هدف اصلی آن، گرفتن مزیت بدون هیچ هزینه‌ای است. بنابراین، اگر تصمیم‌گیری‌ها معطل و برنامه‌های اصلاحی به امید باز شدن دروازه مذاکرات دشوار سازی شوند، این تنها منجر به افزایش فشار بر زندگی مردم خواهد شد.