به گزارش خبرآنلاین، روزنامه اعتماد نوشت:
زائر این سفر به کشور چین نمی‌تواند بدون اهمیتUIاندیشیده شود؛ نشانه‌ای از یک اصل ثابت در دیپلماسی ایران است؛ یعنی مشورت و هماهنگی با شرکای راهبردی درباره موضوعاتی حساس و استراتژیک. در جهان امروز، به‌ویژه هنگامی که مذاکرات ایران و امریکا در دستور کار هستند، طبیعی است که شرکای استراتژیک ایران، مانند چین، انتظار دارند در جریان مذاکرات و تحولات مرتبط با روابط تهران و واشنگتن قرار گیرند. این تبادل نظر، علاوه بر بخشی از ادبیات روابط راهبردی، به طرف مقابل نیز کمک می‌کند تا تصویری دقیق‌تر از شرایط بین‌الملل و معادلات منطقه‌ای ترسیم کند.
دیگر نکته مهم این است که ایران در این مذاکرات، به القای این پیام به امریکا و سایر طرف‌ها نیازمند است: این که ایران تنها نیست و از حمایت متحدان خود برخوردار است. یکی از عوامل موثر در محاسبات واشنگتن هنگام ورود به مذاکره با تهران، ارزیابی میزان حمایت شرکای استراتژیک ایران است. اگر ایالات متحده برسد به این نتیجه که چین، روسیه و دیگر بازیگران مهم جهانی در کنار ایران هستند، بی‌تردید در اتخاذ موضع‌ها‌اش بازنظر خواهد کرد و رویکرد مانده‌تری پذیرفتگر خواهد داشت. در برابر آن، اگر احساس کند ایران در این مسیر تنها مانده است، احتمالاً با رویکردی سختگیرانه‌تر و حتی گستاخانه‌تر مداخله خواهد کرد. بنابراین، این سفر قسمتی از سیاست افزایش موقعیت ایران در مذاکرات است.
نکته سومی که باید توجه شود، به مرحله پس از دستیابی به توافق احتمالی با امریکا بر می‌گردد. در صورتی که مذاکرات به نتیجه‌ای برسد، ایران به دنبال کسب تضمین‌های کاملاً ملموس از ایالات متحده خواهد بود تا از تکرار تجربه خروج یک‌جانبه امریکا از توافق پیشین اجتناب کند. این تضمین‌ها می‌توانند به اشکال مختلفی پی.ship بنند، مانند تصویب توافق در کنگره امریکا، تبدیل آن به قطعنامه‌ای در شورای امنیت سازمان ملل، یا تعیین نقش رسمی قدرت‌های بزرگ مانند روسیه و چین به عنوان ضامن توافق. در این سناریو، چین و روسیه نقش مهمی در ایجاد و حفظ چارچوب تضمین‌شده ایفا خواهند کرد؛ نقشی که حمایت آن‌ها را از همکاری با ایران در صورت خروج مجدد امریکا تضمین می‌کند.
در نهایت، نکته چهارم به احتمال شکست مذاکرات مربوط است. اگر گفت‌وگوهای ایران و امریکا به نتیجه‌ای نرسد و واشنگتن تصمیم بگیرد از مسیر فشار یا گزینه‌های جایگزین استفاده کند، تهران نیازمند آن خواهد بود که شرکای استراتژیکش، از جمله چین و روسیه، بدانند که شکست مذاکرات نه به دلیل عدم تمایل ایران، بلکه به دلیل سخت‌گیری و زیاده‌خواهی طرف امریکایی‌ها بوده است. این درک پیش‌نیاز حمایت سیاسی و اقتصادی این کشورها از ایران در مرحله پس از مذاکرات خواهد بود.