### وزیر امور خارجه ایران در حادثه سقوط هلیکوپتر درگذشت
بر اساس گزارش‌هایی از **ایسنا**، حسین امیرعبداللهیان، وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران، إعادة ۳۰ اردیبهشت سال گذشته در حادثه سقوط بالگرد در نزدیکی روستای اوزی ورزقان، در استان آذربایجان شرقی، بر اثر این بحران به شهادت رسید.
امیرعبداللهیان که برای افتتاح سد خداآفرین و سد قیزقلهسی، به استان آذربایجان شرقی سفر کرده بود، در مسیر بازگشت به همراه رئیس‌جمهور آن‌موقع، سید ابراهیم رئیسی و همراهانش، درگیر حادثه شد. وی یکی از کارکنان مسلط و تجربه‌دار وزارت امور خارجه بود و در سوم شهریور ۱۴۰۰ با کسب ۲۷۰ رأی موافق، ۶ رأی مخالف و ۱۰ رأی ممتنع به عنوان وزیر امور خارجه دولت سیزدهم معرفی شد.
حسین امیرعبداللهیان در سال ۱۳۴۳ در شهر دامغان به دنیا آمد. او مدرک کارشناسی خود را در روا‌مت دیپلماتیک از دانشکده روابط بین‌الملل وزارت امور خارجه و در ادامه مدرک کارشناسی ارشد و دکترای روابط بین‌الملل را از دانشگاه تهران کسب کرد. او به عنوان یکی از وزیران خارجه جریان مقاومت شناخته می‌شد.
/span>
قبل از تسلیم مقصد وزارت امور خارجه، او مسئولیت‌های مختلفی در حوزه‌های دیپلماتیک و سیاسی بر عهده داشت، از جمله: کارشناس سفارتخانه ایران در بغداد، معاون اداره‌ی اول سیاسی خلیج فارس، معاون دستیار ویژه وزیر امور خارجه برای امور عراق، عضو کمیته مذاکرات هسته‌ای ایران با سه کشور اروپایی (EU-3)، معاون اداره‌ی کل خلیج فارس، عضو کمیته مذاکرات ایران، عراق و آمریکا در موضوع عراق، رئیس ستاد ویژه عراق در وزارت امور خارجه، سفیر ایران در بحرین، مدیرکل خلیج فارس و خاورمیانه، معاون عربی و آفریقایی وزارت امور خارجه، و دستیار ویژه رئیس مجلس شورای اسلامی و مدیرکل امور بین‌الملل مجلس بود.
Span/>
امیرعبداللهیان نویسنده کتاب‌هایی در زمینه روابط بین‌المللی بود که از جمله آن‌ها می‌توان به کتاب‌های «استراتژی مهار دوگانه آمریکا»، «دموکراسی متعارض ایالات متحده آمریکا در عراق جدید»، «ناکارآمدی طرح خاورمیانه بزرگ آمریکا» و «صبح شام» اشاره کرد.
بر اساس گفته‌های ناصر کنعانی، یکی از دیپلمات‌های برجسته کشور که رابطه صمیمانه‌ای با امیرعبداللهیان داشت و مدتی نیز در دوران ریاست او به عنوان سخنگوی وزارت امور خارجه فعالیت می‌کرد، مهم‌ترین دغدغه امیرعبداللهیان در حوزه کار تحقق حداکثری منافع ملی منطبق بر اصول و ارزش‌های انقلاب اسلامی بود.
Span/>
کنعانی تأکید کرد که امیرعبداللهیان را می‌توان به‌مراتب وزیر خارجه انقلابی، متدین و ولایی توصیف کرد. این ویژگی‌های مذهبی و انقلابی، خطوط و اصول تعیین‌کننده‌ای در فعالیت‌های حرفه‌ای و ماموریت‌های دیپلماتیک او شکل می‌دادند و از او یک الگوی مRichText ضرب می‌کرد.
Span/>
در بخش‌های شخصی و اخلاقی، کنعانی ایشان را گشاده‌رو، مؤدب، کریم، متواضع و سلیم‌النفس توصیف کرد و ادعا کرد که اخلاق و توانایی‌های دیپلماتیک او را با هم‌سازی و توانایی‌های حرفه‌ای، اعتماد به نفس و جدیت در امور، به شخصیتی جذاب برای طرف‌های خارجی تبدیل کرده بود.
Span/>
به قول کنعانی، کار کردن با امیرعبداللهیان آسان نبود، چون کارکرد همیشگی و پرکار بود، ولی نخاست و مهربانی، تدبیر و خرد و حسن خلق او، کار را متعهد و شیرین می‌کرد. ایشان یک معلم بود، تعامل‌گر و خلاق در فعالیت‌های حرفه‌ای و دیپلماتیک.
Span/>
او رسانه‌ها و خبرنگاران را نه تنها همکار و بلکه مکمل مأموریت‌های دیپلماتیک و وزارت امور خارجه می‌دانست. همچنین، خبرنگاران را بسیار تکریم می‌کرد و همواره درخواست‌های آن‌ها را به همکاران خود توصیه می‌کرد.
Span/>
در یکی از خاطرات خود، کنعانی به همراهی ایشان در بازدید از مرکز حمایت از کودکان مبتلا به بیماری پروانه‌ای اشاره کرد. امیرعبداللهیان با احساس عبونت و مهربانی، توجه و محبت خود را به این بیماران عزیز نشان داد و با آن‌ها صحبت کرد، نوازش آن‌ها کرد و برای‌شان هدیه‌ای هم برده بود.
Span/>
منابع: ایسنا
در نهایت، امیرعبداللهیان برای حفظ مایحتاج کودکان مبتلا به این بیماری‌ها در برخی پیگیری‌ها و مذاکرات دیپلماتیک نیز می‌برد و این موضوع نیز از دغدغه‌های عمیق او در زندگی‌اش بود.