گروه سیاسی دفاع‌پرس – رحیم محمدی؛ امروز سوم خرداد، سالروز آزادسازی خرمشهر در عملیات الی بیت المقدس، شهری که پس از ۱۹ ماه اشغال از سوی ارتش عراق، مجدداً به آغوش میهن بازگشت. این عملیات را می‌توان یکی از پیروزی‌های عظیم و بی‌نظیر دانست، همچنین این موفقیت در شرایطی بوجود آمد که حتی نظامیان عراق و سایر کشورها امکان آن را پیش‌بینی نمی‌کردند. با شروع و پایان عملیات، این پیروزی برای اثبات توانایی رزمندگان ایرانی مهم بود.
البته، این پیروزی در معاونت تصمیم‌گیری‌های سیاسی مهمی واقع شده‌است. حوادثی که منجر به اشغال خرمشهر در چهارم آبان ۱۳۵۹ و آزادسازی آن پس از ۵۷۸ روز در سوم خرداد ۱۳۶۱ شد، نشان‌دهنده نقش تأثیرگذار سیاست در این فرآیند هستند.
تصمیم‌گیری‌های سیاسی در روزهای اولیه جنگ تحمیلی عراق به ایران نقش مهمی داشت. وجود رئیس‌جمهور خائن به نام بنی‌صدر، که مشهور به محابات آمریکایی بود، بر تصمیم‌گیری‌های مربوط به جنگ و مقابله با حمله‌های عراقی منفی بود. بنی‌صدر، به عنوان فرماندهی کل قوا، به حمله عراق مسامحه کرد و فکر می‌کرد با دادن زمین به عراق، وقت کسب خواهد کرد. این نوع تصمیم‌گیری باعث اشغال مناطق غربی ایران توسط عراق شد، از جمله خرمشهر.
این نگرش‌ها و تصمیم‌گیری‌های وضعیت نظامی کشور را ضعیف کرد و اهداف عراقی‌ها را تسهیل کرد. با عزل بنی‌صدر و حضور جریان انقلابی در système سیاسی، روند پیروزی‌های رزمندگان ایران آغاز شد. پس از گذشت یک سال و نیم از آغاز جنگ، اولین موفقیت‌ها حاصل شد و آزادسازی خرمشهر در سوم خرداد ۱۳۶۱ نوعی برگشت‌یافته‌ای مثبت بود.
همچنین، عدم پذیرش قطعنامه ۵۱۴ شورای امنیت سازمان ملل توسط جمهوری اسلامی ایران، که در ۲۱ تیر ۱۳۶۱ تصویب شد، به دلایلی از جمله عدم اشاره به کشور مهاجم، نحوه عقب‌نشینی، پرداخت غرامت و نحوه برقراری صلح پایدار، نقش مهمی در ادامه جنگ داشت. این قطعنامه فقط به آتش بس و عقب‌نشینی نیرو‌ها اشاره داشت و ضمانتی برای عدم تجدید حملات ارتش عراق ارائه نکرد. به همین دلیل، ایران پیشنهاد متوقف کردن جنگ را جدی و صادقانه نمی‌دید.