بر اساس گزارش بُلتان نیوز و روزنامه وطن‌امروز، ناقد سینما میلاد جلیل‌زاده بیان کرده که سال‌هاست، به‌ویژه در جشنواره فیلم کن، مشخص شده که این رویدادها رویکردی سیاسی دارند. جشنواره‌های معتبری مانند کن، برلیناله و ونیز که ادعا می‌کنند از ایدئولوژی خودداری می‌کنند و روی زیبایی‌شناسی تمرکز دارند، امروزه از نظر سیاسی حتی بیشتر از جشنواره فیلم فجر ایران عمل می‌کنند. نحوه برخورد با فیلم‌های جعفر پناهی و سعید روستایی در جشنواره کن اخیر، این حقیقت را به روشنی نشان داد. حتی نقد رسانه‌های غربی از این فیلم‌ها چنین سیاسی بود که نویسنده‌ای در ایران اندکی هم نمی‌توانست آن‌چنان اظهار نظر کرده باشد.
در جشنواره کن ۷۸، دو فیلم که با سرمایه‌گذاری فرانسوی و تولید در ایران ساخته شده بودند، حضور داشتند: آثار جعفر پناهی و سعید روستایی. پناهی، که از شاگردان کیارستمی به‌شمار می‌آمد، مسیر سیاسی را پیش گرفت، در حالی که کیارستمی همواره بر غیرسیاست تاکید داشت. روستایی نیز، با داشتن فیلم‌های اجتماعی در ایران، در جشنواره‌های خارجی، رویکردی سیاسی در پیش گرفت. هر دو فیلم‌ساز در مصاحبه‌های خود، نظراتی تند علیه ایران ابراز کردند، اما پناهی با وجود عدم محبوبیت در ایران، در غرب موفق‌تر به نظر رسید.
فیلم پناهی از نظرفنی ضعیف ارزیابی شد، اما رسانه‌های غربی با تمرکز بر جنبه‌های سیاسی، آن را تقdirs آمیخته کردند. نشریه «کایه‌دو سینما» این اثر را نمادین و فاقد عمق احساسی توصیف کرد، اما سایت راتن‌تومیتوز بر بخش‌های منفی تامل کردن، آن را استقبال کرد. اکثریت نقدهای مصرفکننده‌اندیشی به جنبه‌های سیاسی مربوط می‌گردوند و حتی تیترهای اخبار اغلب علیه ایران است. این امر نشان می‌دهد که موفقیت پناهی بیشتر بر اساس همسویی با گفتمان سیاسی غرب بوده و نه ارزش هنری اثرش.
در مورد فیلم روستایی، نقد منتقدان کن به نتایج بسیار ناامیدکننده‌ای دست پیدا کرد. برخی حتی آن را «سریال آبکی»ucking خواندند. تنها برخی منتقدان به جنبه‌های سیاسی ضدایرانی آن اشاره کردند. رسانه‌های داخلی ایران سعی کردند با برکردن نقدهای مثبت خارجی‌اندیشی‌تر، تصویری موفق از این فیلم ارائه دهند، اما در واقعیت، روستایی نه در جشنواره‌ها بلکه در ایران نیز محبوبیت خود را از دست داد.
هر دو فیلم با حمایت مالی فرانسه ساخته شده و سناریو و تدوین آن‌ها تحت نظر مسئولان فرانسوی انجام گرفته است. این وابستگی مالی جلب‌کننده تصویری از ایران که به رغ grat خواسته‌های غرب مطابقت داشته باشد. جالب است که برخی از همین فیلم‌سازان که از «خفقان» در ایران صحبت می‌کنند، زن ایرانی‌ای به نام مهدیه اسفندیاری در فرانسه به جرم حمایت از فلسطین زندانی شد، اما هیچ‌یک از آن‌ها از م槛ناسبیت جشنواره کن برای دفاع از او استفاده نکردند. این تناقض، دلیل ماهیت سیاسی جشنواره‌هایی مانند کن را آشکار می‌کند.