یافته‌های جدید در مورد مشتری، فراenzeای را برای پрозمنظمة شمسی ارائه می‌دهند. به نقل از ایتنا و سای‌تک‌دیلی، این کشف نشان می‌دهد که مشتری در گذشته از اندازه‌ای بسیار بزرگ‌تر برخوردار بوده است، که از آن چیزی تصور می‌شد. دانشمندان بر این باورند که نقش مشتری در شکل‌گیری منظومه‌ی شمسی بسیار مهم بود، از جمله تاثیر بر مسیرهای حرکت سیارات، شکل‌گیری کمربند سیارک‌ها و حتی نجات زمین از برخورد با سیارک‌ها.
در مطالعه‌ای نوین، دو اخترشناس برجسته، کنستانتین باتیگین و فرد سی. آدامز، مشتری را به عنوان یک سیاره‌ی گذشته به اندازه‌ی دو تا دو و نیم برابر اندازه‌ی آن مشخص کرده‌اند. میدان مغناطیسی آن در آن دوران احتمالاً ۵۰ برابر قوی‌تر از هم‌اکنون بوده است. این یافته‌ها تصویری از دوران پرآشوب و سازنده‌ی منظومه‌ی شمسی جوان را به ما نشان می‌دهند.
باتیگین، استاد علوم سیارات در مؤسسه‌ی فناوری کالیفرنیا، و آدامز، استاد فیزیک در دانشگاه میشیگان، مقاله‌ی پوشش‌دهنده‌شان را با عنوان “تعیین وضعیت فیزیکی آغازین مشتری” در نشریه‌ی Nature Astronomy منتشر کردند. این مطالعه به بررسی نقش اصلی تأثیرات مشتری در معماری منظومه‌ی شمسی پرداخته است، هرچند جزئیات دقیق شکل‌گیری آن همچنان مبهم است.
در ادامه، این دانشمندان به بررسی دو قمر داخلی مشتری، آمالتیا و تبه، پرداخته‌اند. مدارهای این قمرها و ناهماهنگی‌های آن‌ها به محاسبه‌ی اندازه‌ی اصلی مشتری کمک کرده است. بر پایه‌ی این یافته‌ها، مشتری در گذشته حجمی بیش از ۲۰۰۰ برابر زمین داشته است، یعنی حدود دو برابر حجم کنونی آن.
باتیگین تأکید کرده که هدف اصلی این پژوهش فهم تاریخ و ابتداهای شکل‌گیری سیارات است. این مطالعه ما را به فهم بهتر نه‌فقط مشتری بر می‌آورد، بلکه به کل منظومه‌ی شمسی نیز. این یافته‌ها نقطه‌ی مرجعی ارزشمند برای بازسازی دقیق‌تر تاریخ تکامل منظومه‌ی شمسی ارائه می‌دهد.
اهمیت این دستاوردها در این است که بسیاری از عدم‌قطعیت‌های متداول در مدل‌های شکل‌گیری سیارات را برطرف کرده‌اند. در این پژوهش، بر ضد فرضیات نظری، بر روی مقادیر قابل‌سنجش مستقیمی مثل پایستگی تکانه‌ی زاویه‌ای مشتری و دینامیک مداری قمرهای آن تمرکز شده است. این تحلیل تصویری حیاتی از یکی از مراحل حساس تکامل مشتری ارائه داده است، که برای درک بهتر این دوره از تاریخ منظومه‌ی شمسی بسیار ارزشمند است.