کدهای E مانند E471 و E472 سال‌هاست در صنعت غذا به کار می‌روند، اما منشأ دقیق آن‌ها همیشه شفاف نیست. برخی کارشناسان هشدار می‌دهند که اگر بر روی بسته‌بندی ذکر نشود که منشأ آن‌ها گیاهی است، ممکن است منشأ حیوانی، حتی نامتعارفی، داشته باشند. این نگرانی‌ها در محصولاتی مانند بستنی‌ها، ژله‌ها و برخی محصولات وارداتی بیش از پیش دیده می‌شوند.

در روزگار ما، توجه به ترکیبات مواد غذایی از جنبه‌های مختلف، از جمله سلامت، اعتقادات دینی و منشأ مواد اولیه، بیش از پیش اهمیت یافته است. یکی از موضوعات کمتر شنیده‌شده اما مهم، ترکیباتی با شناسه‌های کددار مانند E471 و E472 در برخی محصولات غذایی است، به‌ویژه بستنی‌ها و ژله‌های صنعتی.

E471 معمولاً به مونو و دی‌گلیسریدهای اسیدهای چرب اشاره دارد؛ موادی که برای بهبود بافت و پایداری محصول استفاده می‌شوند. این ترکیبات می‌توانند منشأ گیاهی یا حیوانی داشته باشند. اما نگرانی زمانی آغاز می‌شود که منشأ آن‌ها بر روی محصول درج نشده باشد.

برخی منابع غیررسمی و کارشناسان به این نکته اشاره می‌کنند که اگر در محصولی که حاوی E471 است، به‌تصحیح عبارت “منشأ گیاهی” درج نشده باشد، ممکن است منشأ حیوانی داشته باشد. در موارد نادر، منشأ آن حتی ممکن است از چربی خوک باشد. این موضوع برای مصرف‌کنندگان با حساسیت‌های دینی، بسیار مهم و نگران‌کننده است.

در برخی شرکت‌های تولید بستنی، اعلام شده که از اسیدهای چرب وارداتی در فرمول ساخت استفاده می‌شود، اما منشأ دقیق آن‌ها در بسته‌بندی ذکر نمی‌شود. این موضوع باعث افزایش مطالبه برای شفافیت بیشتر در برچسب‌گذاری مواد غذایی شده است.

در مورد ژله‌های خارجی نیز مواردی مشاهده شده که بر روی آن‌ها مستقیماً ذکر شده که حاوی ژلاتین یا چربی مشتق‌شده از حیوانات حرام‌گوشت هستند. از این‌رو، بررسی دقیق برچسب محصولات وارداتی و اعتماد به نشان حلال روی کالا برای بسیاری از خانواده‌ها حیاتی است.

وجود ترکیباتی مانند E471 در محصولات غذایی الزاماً به معنای وجود مواد حرام نیست، اما شفاف‌سازی منشأ مواد اولیه یک ضرورت قطعی است؛ به‌ویژه در جامعه‌ای که مصرف‌کنندگان نسبت به مسائل شرعی و بهداشتی حساسیت ویژه‌ای دارند. از نهادهای نظارتی انتظار می‌رود با دقت بیشتر و اطلاع‌رسانی عمومی، از نگرانی‌ها و سوءتفاهم‌های احتمالی بکاهند.