**به گزارش خبرگزاری شهرآرانیوز؛** محمدجواد ظریف در سخنرانی خود به مناسبت **کنفرانس بین‌المللی مطالعات آمریکا و اروپا** گفت: مطالعه همسوی آمریکا و اروپا برای ایران بسیار حیاتی است تا بتواند روابط خود را با این دو سازمان به‌روز رسانی کند. ظریف مشکلات متقابل تشخیصی هر دو طرف را به عنوان مسئله‌ای اساسی مطرح کرد و انجام کار درک اشتباه از دیگری را منشأ تصمیم‌گیری‌های نادرست سیاسی دانست. او تأکید کرد که کنفرانس‌هایی مانند این، راه‌های بهتری برای فهم مشارکت‌های بین‌المللی و نقش بازیگران فراهم می‌کنند.
ظریف معتقد است که سقوط اتحاد شوروی نه پیروزی غرب بلکه شکست شرق بوده و این، دلیلی برای اشتباه در برداشت غربی از پیروزی نیست. او ادامه داد: برخی‌ها این را به عنوان پیروزی غرب و دموکراسی لیبرال می‌دیدند، اما این نظر اشتباه بود و به سیاست‌های ناکام نظامی آمریکا منجر شد. او به این موضوع اشاره کرد که غرب باور داشت که پیروز بود، اما آمریکا با سیاست‌های نظامی‌گری خود در سال‌های بین ۱۹۹۱ و ۲۰۰۶ به شکست شدیدی رسید و درگیر شد.
ظریف تأکید کرد که قدرت هژمونی آمریکا به لحاظ بین‌المللی نیز شکست خورده و این شکست در گزارش **همیلتون** که در سال ۲۰۰۶ توسط کنگره آمریکا منتشر شد، به رسمیت شناخته شده است. این گزارش نشان می‌دهد که سیاست‌های نظامی‌گری آمریکا نتوانسته‌اند هژمونی بین‌المللی را ماندگار کنند.
ظریف بیان کرد که شرایط پس از سقوط شوروی نشان داد که هژمونی یک‌نفره‌ای نمی‌تواند پایدار باشد. او افزود: اروپا و چین تصمیم گرفتند که از مسابقه نظامی دوری حریص باشند و این راه را برای موفقیت‌های تکنولوژیکی و تجاری خود گشودند.
ظریف به مثال یک بالون جاسوسی چینی اشاره کرده و گفت که چین، با اعلام اشتباه مسیر بالون خود، متأكيد شد که نیت نظامی ندارد. او نهایتاً از اروپا و روسیه توضیح داد که این کشورها نیز تصمیم گرفتند رقابت نظامی را با آمریکا می‌گذرانند و به جای آن، در حوزه‌های دیگر مانند اقتصاد و نوآوری مهم‌تر فعالیت می‌کنند.
ظریف اشاره کرد که چین، در سال‌های اخیر، با تمرکز بر ابتكاری و افزایش محصولات خود، به سمت رقابت علمی و صنعتی جدی با آمریکا حرکت کرده است.
**این کنفرانس بین‌المللی مطالعات آمریکا و اروپا در روزهای ۱۹ و ۲۰ خرداد پیش رو است و با حضور متخصصان و پژوهشگران از ایران و کشورهای دیگر برگزار می‌شود. هدف این کنفرانس بررسی تحولات منطقه‌ای و جهانی و تأثیر آن‌ها بر روابط ایران با آمریکا و اروپا است.**