گروه بین الملل: در پارادایم نوین جنگ‌های ترکیبی، تمرکز دشمن از تقابل نظامی مستقیم به سمت بهره‌گیری از شکاف‌های داخلی و ایجاد ناامنی از طریق شبکه‌های نیابتی تغییر یافته است. تحلیل روندهای امنیتی اخیر و ضربات هدفمندی که به زیرساخت‌ها و چهره‌های علمی و نظامی کشور وارد شده، نشان می‌دهد که بازوی اصلی دشمن در داخل مرزها و از طریق مزدوران و عوامل نفوذی عمل می‌کند. این واقعیت، ضرورت بازنگری در راهبردهای پدافندی و امنیتی را بیش از پیش آشکار می‌سازد و این پرسش را مطرح می‌کند که آیا راهکار مقابله با این تهدید، تنها در دست نهادهای رسمی است یا می‌توان از یک سپر دفاعی مردمی بهره برد؟

به گزارش بولتن نیوز، دشمنان جمهوری اسلامی ایران، به‌ویژه رژیم صهیونیستی، پس از ناکامی در ایجاد اجماع جهانی برای اقدام نظامی مستقیم، استراتژی خود را بر «مرگ با هزار ضربه چاقو» متمرکز کرده‌اند. این ضربات، شامل ترور، خرابکاری صنعتی، جمع‌آوری اطلاعات و ایجاد هراس اجتماعی، عمدتاً توسط عواملی اجرا می‌شود که در داخل کشور جذب و تجهیز شده‌اند. این شبکه‌ها با سوءاستفاده از گستردگی جغرافیایی و پیچیدگی‌های اجتماعی، ابزارها و تجهیزات لازم برای عملیات‌های خود را وارد کرده و در خانه‌های امن شهری و روستایی پنهان می‌کنند. مقابله با چنین تهدید پراکنده و نامتمرکزی، با اتکا به روش‌های کلاسیک اطلاعاتی و انتظامی، هرچند ضروری است، اما به تنهایی کافی نیست.

تجربه موفق دهه‌ی اول انقلاب اسلامی در زمینه «مردمی‌سازی امنیت» یک الگوی کارآمد و قابل اتکاست. در آن دوران، کمیته‌های انقلاب اسلامی که از دل مردم و با محوریت مساجد محلات شکل گرفته بودند، نقشی بی‌بدیل در شناسایی و خنثی‌سازی خانه‌های تیمی، عوامل نفوذی و فعالیت‌های خرابکارانه ایفا کردند. منطق این موفقیت ساده بود: هیچ‌کس بهتر از اهالی یک محله، کوچه‌ها، افراد ساکن و ترددهای مشکوک را نمی‌شناسد. این اشراف اطلاعاتی میدانی، یک مزیت استراتژیک است که هیچ سازمان اطلاعاتی مدرنی نمی‌تواند به تنهایی آن را ایجاد کند.

امروز، می‌توان با الهام از آن الگو و البته با رویکردی نوین و هوشمند، این ظرفیت عظیم مردمی را دوباره فعال کرد. ساماندهی نیروهای داوطلب بسیجی و مردمی در قالب «گشت‌های امنیت محله» با محوریت مساجد، می‌تواند چندین هدف را به طور همزمان محقق کند:
۱. ایجاد ناامنی روانی برای دشمن: حضور مداوم و هوشیارانه نیروهای مردمی، ضریب خطر را برای عوامل نفوذی به شدت بالا برده و فضای امن فعالیت را از آنان سلب می‌کند.
۲. تقویت حلقه اطلاعاتی: مردم به چشم و گوش نیروهای امنیتی تبدیل شده و گزارش‌های آنان از ترددهای مشکوک، اجاره‌های ناگهانی منازل یا مشاهدات غیرعادی، می‌تواند سرنخ‌های طلایی برای کشف شبکه‌های تروریستی باشد.
۳. ایست و بازرسی‌های هدفمند: برپایی ایستگاه‌های بازرسی موقت و سیار در مبادی ورودی و خروجی محلات در ساعات خاص، با هماهنگی کامل با نیروی انتظامی، می‌تواند مسیر انتقال تجهیزات و جابجایی عوامل دشمن را مسدود کند.

قطع بازوی داخلی اسرائیل و سایر دشمنان در ایران، نیازمند یک راهبرد جامع است که در آن، قدرت سخت نهادهای نظامی و امنیتی با قدرت نرم مشارکت مردمی پیوند بخورد. احیای هوشمندانه ظرفیت‌های مسجدمحور و اعتماد به مردم برای تأمین امنیت محله خود، نه تنها یک راهکار مؤثر برای مقابله با تروریسم نیابتی است، بلکه موجب تقویت همبستگی اجتماعی و تبدیل جامعه از یک ناظر منفعل به یک «کنشگر فعال» در دفاع از امنیت ملی می‌شود. زمان آن رسیده است که با سازماندهی این سپر دفاعی مردمی، هزینه نفوذ و خرابکاری را برای دشمن تا سر حد ناممکن افزایش دهیم. البته بدیهی است که ظرفیت مردمی باید با ساماندهی نیروهای رسمی نظامی کاربلد مورد استفاده قرار گیرد تا از این ظرفیت، بطور معکوس استفاده نشود.