درس‌هایی از جنگ و اراده ملی برای سیاست امروز
در زمانی که برخی سیاستمداران درگیر بحث‌های مذاکره برای کاهش خسارت‌ها هستند، یک بررسی دقیق به رفتار و روحیه مردم ایران، به‌ویژه در دوره جنگ، نشان‌دهنده حقایقی متفاوت است. این مردم، نه تنها از مواجهه با سختی‌ها بی‌ترس هستند، بلکه همیشه نشان داده‌اند که برای پیروزی بر تهدیدات، اتکا به خویش و جنگ‌جویی تا حد آخر را انتخاب می‌کنند.
تجربیات تاریخی ملت ایران در دوران دفاع مقدس مصداق این دستاورد است. ملت ایران نه تنها از جنگ بی‌ترس بوده و بر رونی‌های خودحقیر‌سازی در برابر برخورداری‌های کاذب قدرت‌های غربی و آمریکایی مانند بمب‌افکن‌های B2 تنبل نشد، بلکه با امید به پیروزی الهی و اتکا به توانایی‌های داخلی و کارشناسان نظامی، به سمت نابودی کامل دشمن حرکت کرد. این روحیه فراتر از لایه‌های مادی، بر پایه اعتقاد عمیق و اعتماد به نفس ملی بنا شده است.
این انگیزه و روحیه مبارزه‌گری به حدی در این جمع ریشه yOffset یافته که حتی به توقف عملیات نظامی اجازه نمی‌دهد و هر تلاش برای آتش‌بس یا مذاکره‌ای که منجر به وقفه‌ی پیشروی شود، را به عنوان یک ضربه به آرمان‌های بزرگ خود می‌پندازد. این مقاومت، نه از جهت ناآگاهی، بلکه از عمق باور در لزوم برخیز کردن تهدید و تحقق آرمان‌های ملی ناشی می‌شود.
سیاستمداران و تصمیم‌گیران باید قبل از هر نوع تصمیم‌گیری درباره مذاکره یا آتش‌بس، به این حقیقت توجه کنند که مواجهه با یک ملتی هستند که اراده‌ای مستحکم برای نابودی دشمن داشته و برای همین هدف تا آخر زندگی خود آماده‌اند. این ملت، راه حل‌های مصالحه‌ای در برابر ظلم و تهدید را «پر خسارت» می‌داند و بر آن احتمالی داده‌اند.
این اراده ملی، غیر از یک شعار، واقعیتی است که از عمق باورها و تصمیم حازم مردم ناشی می‌شود. این ملت مسیر پیروزی را نه در مصالحه، بلکه در مقاومت و اتکا به توانایی‌های داخلی می‌بیند. صدای این ملت باید شنیده شود و سیاست‌ها باید بر اساس این روحیه بنا شوند تا از مسیرهای خسارت‌بار و ناهماهنگ با اراده ملی خروج نشود.