نگارش از یورونیوز فارسی
تاریخ انتشار
آگهیاین گزارش که بر اساس شهادت ۱۷ نفر از زندانیان سیاسی تدوین شده، وضعیت زندانیان در شش زندان مردان و دو زندان زنان را مستند کرده و از مواردی چون ضرب و شتم، انفرادی طولانی‌مدت، محرومیت از خواب، مراقبت‌های شبانه‌روزی، عدم دسترسی به خدمات پزشکی، غذای ناکافی و شرایط بهداشتی وخیم خبر داده است.
در مقدمه این گزارش آمده است: «معترضانی که در اعتراضات مسالمت‌جویانه ژوئیه ۲۰۲۱ بازداشت‌شده‌اند، در زندان‌ها هدف بدرفتاری‌های گسترده قرار گرفته‌اند.»
این زندانیان سیاسی که در ژانویه امسال به لطف مذاکرات واتیکان با دولت «میگل دیاز کانل» و با مشارکت ایالات متحده آزاد شدند، از یک کارزار سیستماتیک آزار و اذیت در زندان‌ها سخن گفته‌اند. بسیاری از آن‌ها می‌گویند که هدف ضرب‌وشتم قرار گرفته‌اند، از شرایط بهداشتی بسیار بد رنج برده‌اند، و با محرومیت از غذا و آب کافی روبه‌رو بوده‌اند.
این افراد همچنین گفته‌اند که تحت مراقبت دائمی و شرایط انضباطی سخت که در بسیاری موارد بدون حکم رسمی اعمال شده به سر برده‌اند. به گفته دیده‌بان حقوق بشر، «بسیاری از این افراد همچنان نگران بازداشت مجدد هستند و دست‌کم سه نفر پس از آزادی دوباره بازداشت شده‌اند.»
«خوانیتا گوئبرتوس»، مدیر بخش قاره آمریکا در دیده‌بان حقوق بشر، با اشاره به این سرکوب‌ها می‌گوید: «چهار سال پیش، دولت کوبا سرکوبی گسترده علیه هزاران شهروندی که به شکل مسالمت‌آمیز به خیابان‌ها آمدند، به راه انداخت. صدها نفر همچنان در شرایط بسیار وخیم زندانی هستند.»
بر اساس گزارش، بسیاری از بازداشت‌شدگان سابق از بدرفتاری فیزیکی نگهبانان زندان گفته‌اند. آن‌ها گفته‌اند که به دلیل سر دادن شعارهای ضد دولتی یا اعتراض به شرایط زندان، مورد ضرب و شتم قرار گرفته‌اند. برخی از آن‌ها همچنین به قرار گرفتن در وضعیت‌های تنبیهی چون «دوچرخه» اشاره کرده‌اند؛ حالتی که در آن زندانیان در حالی‌که دستبند به دست دارند، مجبور به دویدن با دستان بالا هستند.
شکنجه جسمی و غذایی «غیرقابل خوردن»
«خوزه دانیل فرر»، رهبر جنبش مخالف دولت موسوم به «اتحادیه میهن‌دوستان کوبایی»، گفته که زمانی که به دلیل آسیب‌دیدگی دست نیاز به انتقال به بیمارستان زندان بونیاتو در سانتیاگو داشت، به دلیل شیوع سل از رفتن خودداری کرد. به گفته او، این تصمیم با واکنش خشن نگهبانان مواجه شد: «آن‌ها به سرم و بازوی آسیب‌دیده‌ام مشت زدند. تمام روز از زخمم خون می‌آمد.»
فِرِر همچنین گفته که در دسامبر ۲۰۲۲، به دلیل فریاد زدن شعار «مرگ بر استبداد» در حین ملاقات خانوادگی، هدف حمله هفت نگهبان قرار گرفت: «روی زمین افتاده بودم که یکی از مسئولان زندان با لگد به بینی‌ام زد و تیغه بینی‌ام شکست، خون از دماغم می‌آمد.»
اما بدرفتاری‌ها تنها به خشونت فیزیکی محدود نمی‌شود. شهادت‌ها حاکی از آن است که سلول‌ها بیش از حد پر بوده، دسترسی به غذا و آب شرب محدود بوده، و زندانیان به بیماری‌هایی چون گال، سل، دنگی و کووید-۱۹ مبتلا شده‌اند که درمان نشده‌اند. یکی از بازداشت‌شدگان گفته: «اگر خانواده‌ات برایت غذا نمی‌آورد، می‌مردی. غذایی که می‌دادند قابل خوردن نبود، کرم داشت.»
حبس خانگی غیررسمی و نظارت دائمی
بسیاری از معترضان آزادشده گفته‌اند که مجبور به پذیرش شغل‌های دولتی شده‌اند و باید به طور مرتب به مأموران امنیتی گزارش بدهند و برای خروج از شهر خود، مجوز بگیرند. به گفته دیده‌بان حقوق بشر، این شرایط در بسیاری موارد نه حکم رسمی دارد و نه دستور قضایی، بلکه به طور غیررسمی و خودسرانه اعمال می‌شود.
تلویزیون فارسی یورونیوز را از یوتیوب تماشا کنید
در این گزارش به نقل از یکی از دستگیر شدگان سابق که نام او ذکر نشده آمده است: ««با اینکه از زندان آزاد شده‌ام، اما هنوز زندانی‌ام. مثل این است که در خیابان زندانی‌ام.»
source