به گزارش ایسنا، پایگاه تحلیلی «Responsible Statecraft» در گزارشی به شرح کاستی‌های نیروی دریایی آمریکا پرداخت؛ کمبودهایی که از تصمیمات اشتباه واشنگتن در تجهیز ناوگان‌ها ناشی شده و حالا نیروی انسانی و تجهیزات نظامی این کشور را به‌خصوص در دریای سرخ تحت فشار فراوان قرار داده است.
ارتش یمن در پاسخ به جنایات جنگی رژیم صهیونیستی در غزه، کشتی‌های مرتبط با این رژیم را در دریای سرخ هدف قرار می‌دهد. آمریکا نیز به بهانه «تضمین کشتیرانی و تضیف توانمندی» نیروهای یمنی در آب‌های منطقه حاضر شده و تجاوزات نظامی را هم علیه یمن انجام داده است؛ حملاتی که با پاسخ متقابل ارتش این کشور مواجه شده است.
به گزارش این پایگاه، نیروی دریایی آمریکا در حال حاضر درگیر مشکلاتی است که از ضعف صنعت کشتی‌سازی این کشور ناشی شده‌اند؛ مشکلاتی که با تمدید ماموریت ناو آیزنهاور بیش‌ازپیش نمایان شد. این ناو و کشتی‌های همراهش که بیش از ۲۰۰ روز قبل در پایگاه نیروی دریایی آمریکا در نورفولک ماموریت خود را آغاز کردند، به دلیل کمبود تجهیزات در نیروی دریایی هنوز به خانه بازنگشته و اخیراً شاهد تمدید ماموریت خود بودند.
در درجه اول، مشکل نیروی دریایی آمریکا از نبود کشتی‌های کافی، به‌ویژه کشتی‌های رزمی ساحلی (LCS) ناشی می‌شود؛ کشتی‌هایی که برای مقابله با تهدیدات در مناطقی مانند دریای سرخ در نظر گرفته شده بودند. این کشتی‌ها به‌عنوان یک کشتی همه‌کاره و رادارگریز طراحی شدند که قادر به مقابله با تهدیدات در مناطق نزدیک ساحل است. بااین‌حال، پس از ساخت مشخص شد که این کشتی‌ها از قابلیت‌هایی که در طراحی آن‌ها تعبیه شده بود برخوردار نبوده و نمی‌توانند پاسخگوی نیازهای نیروی دریایی آمریکا باشند. در نتیجه، با آغاز جنگ غزه و حملات یمن به کشتی‌های صهیونیستی در دریای سرخ، آمریکا ناچار شد برای حمایت از متحد اصلی خود در منطقه به کشتی‌های قدیمی‌تر و بزرگ‌تر روی بیاورد.
این پایگاه که متعلق به اندیشکده آمریکایی «کویینسی» است، گزارش داد کمبودهای نیروی دریایی آمریکا بیشتر از این‌هاست، اما کشتی‌های LCS و ناوشکن کلاس زاموالت نمونه‌های قابل‌توجهی از این کمبود هستند. ساخت هر ۲ کشتی پس از حملات ۱۱ سپتامبر آغاز شد، اما هر ۲ پروژه اندکی بعد با مشکلات فراوانی مواجه شد. ناوشکن‌های گران‌قیمت کلاس زوموالت از ۳۲ فروند به سه فروند کاهش پیدا کرد، زیرا این ناوشکن‌های هشت میلیارد دلاری ضعیف‌تر از انتظارات ظاهر شده بودند. از سوی دیگر، کشتی‌های رزمی ساحلی که با بودجه ۲۸ میلیارد دلار برای ۳۵ کشتی تولید شدند، امروزه نشان داده‌اند احتمالاً تا آخر عمر کاری خود به ۶۰ میلیارد بودجه نیاز خواهند داشت و بااین‌وجود، باز هم پاسخگوی نیازهای نیروی دریایی آمریکا نخواهند بود.
در پاسخ به این شکست‌ها، نیروی دریایی آمریکا به‌سوی ناوچه‌های کلاس «کانستلیشن» تغییر مسیر داد؛ ناوچه‌هایی که بر اساس بر ناوچه‌های چندمنظوره اروپایی طراحی شده‌اند. این تصمیم می‌دهد آمریکا محتاط‌تر شده و ترجیح داده با حذف نوآوری، طرح‌هایی را در دستور کار قرار دهد که از قبل موفقیت خود را اثبات کرده‌اند. با این همه، چالش‌ها همچنان ادامه دارند و مسائلی مانند بازنگری در طراحی ناوچه‌ها، اختلالات زنجیره تامین و کمبود نیروی کار، تولید این ناوچه‌ها را دست‌کم تا بعد از سال ۲۰۲۶ به تعویق انداخته است.
نیروی دریایی آمریکا حالا با مضرات استراتژی‌های بلندپروازانه‌ای که موفقیت آن‌ها اثبات نشده، آشنا شده است. سرمایه‌گذاری انجام‌شده در پروژه کشتی‌های LCS نه‌تنها مزیت‌های عملیاتی که آمریکا انتظار داشت را برآورده نکرد، بلکه نیروی انسانی و ادوات نیروی دریای این کشور را هم با ماموریت‌های طولانی‌مدت مواجه کرد.
انتهای پیام