عباسعلی رهبر، عضو هیئت علمی دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبایی، به مناسبت آغاز به کار دولت چهاردهم و تشکیل کابینه با رأی اعتماد مجلس یادداشتی اختصاصی برای ایکنا با عنوان «سخنی برای چهارسال آینده با دولت چهاردهم و مجلس دوازدهم؛ خادمان و نمایندگان ملت نجیب و آزاده ایران» ارسال کرده که در ادامه می‌خوانیم:

از موضوعات مهم در الهیات سیاسی، موضوع عاقبت به خیری و عاقبت به شری کارگزاران سیاسی است لذا از عاقبت به خیری غافل نباید شد و در مردم‌سالاری دینی از ملاک‌های مهم در عاقبت به خیری مسئولان خدمت صادقانه و بی‌منت به مردم نجیب ایران همراه با صلاحیت حرفه‌ای است.

سؤال اصلی در معرفت‌شناسی مبتنی بر امر سیاسی این است که آینده یا عاقبت؛ کدام میزان است؟ در طول چهل سال اخیر افراد زیادی در مناصب مهم ریاست جمهوری و وزارت و مجلس و سایر آمده‌اند و رفته‌اند. در روز اول انتصاب، همه آنها آینده روشن برای خود می‌دیدند اما بعد از دوره مسئولیت چند نفر آنان عاقبت به خیر شدند؟ طبعا شهید رجایی، شهید بهشتی، شهید سلیمانی، شهید رئیسی، مرحوم مهدوی‌کنی و مرحوم عباس شیبانی و سایرین ازجمله موارد عاقبت به خيران این نظام هستند.

در خاتمه سخن نغز حضرت آیت‌الله بهجت (قدس‌سره) بسیار شنیدنی است «آینده میزان نیست، عاقبت میزان است، اگر در ابتدا (دنیا) بندگی نماید به ترک معصیت معبود در اعتقاد و عمل، در عاقبت از مقربان است».

ناگفته نماند مهمترین معصیت یک کارگزار نظام جمهوری اسلامی رعایت نکردن حق شهدا و حق مردم و جوانان و زنان ایرانی است.

بارعایت اصل احسان و خوبی متقابل، زندگی اجتماعی و سیاسی انسان‌ها وضعیت مناسب پیدا می‌کند و این همان زمینه‌ساز سرمایه سیاسی و سرمایه اجتماعی است. قرآن این حقیقت اجتماعی را با بیان شیوا چنین بیان داشته است «إِنْ أَحْسَنْتُمْ أَحْسَنْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ؛ اگر نیکی کنید، به خودتان نیکی کرده‌اید».

تو نیکی می‌کن و در دجله انداز / که ایزد در بیابانت دهد

انتهای پیام