روزنامه هم‌میهن گزارش داد که موضوع تصمیم‌گیری‌های نگاه‌سنجی و پخش یا عدم پخش آثار مختلف، یکی از نقاط سیاهی است که باعث نگرانی بسیاری از هنرمندان شده است. یک نمونه اخیر این جریان، مورد سریال «تاسیان» به کارگردانی تینا پاکروان بود که پس از پخش سه قسمت آن با بهانه‌هایی متوقف شد.
پرویز پرستویی، بازیگری که حالا در سریال «شکارگاه» به کارگردانی نیما جاویدی بازی می‌کند، از جمله هنرمندانی است که سال‌هاست از تلویزیون دوری کرده و در نمایش خانگی مشغول به کار است. او در مصاحبه‌ای با روزنامه شرق درباره عملکرد تلویزیون و نظارت‌های موجود در حوزه‌های وی.او.دی‌ها به طور خاص اشاره کرد.
پرستویی گفت: «در ابتدا مسئولیت نمایش خانگی به عهده وزارت ارشاد بود، اما اکنون ساترا که تحت نظر صداوسیما قرار دارد، وارد این حوزه شده است. من مدت‌هاست با تلویزیون کاری ندارم و این رسانه را نمی‌شناسم. من پس از سال 88 و سریال «آشپزباشی»، با تلویزیون علاقه‌مند نشدم چون به نظر می‌رسد تلویزیون دیگر به مخاطب نمی‌رسد و خط‌مشی‌اش بیشتر جناحی شده است.»
او تاکید کرد که ممیزی‌ها و رویکردهای موجود در زمینه نمایش خانگی و سایر حوزه‌های تلویزیونی باید به شکلی منسجم‌تر سازگار باشند. بر این اساس، چارچوب‌های لازم برای فعالیت در هر فضایی وجود دارد، اما آزادی عمل به این معنا نیست که هر کاری به راحتی انجام شود. به عنوان مثال، در فیلم «خرس» که یکی از تهیه‌کنندگان آن بودم، حتی بخش‌هایی که اجازه‌نامه داشتیم برای آن مجوز گرفتیم، خود کنارش داشتم.
در ادامه، پرستویی به مواردی اشاره کرد که به دلیل تصمیم‌گیری‌های ناگهانی تحت توقیف قرار گرفته‌اند، مانند فیلم «صد سال به این سال‌ها» اثر سامان مقدم که 15 سال است توقیف شده است، و فیلم «خرس». او گفت: «باید قوانینی برای این موضوع تدوین شوند که به زمان و مکان و国情داری توجه کرده باشد. برای مثال، اگر براساس یک مجوز ساخت شد، باید به طور قطعی قلع‌وخراک شود، نه این که پس از ساخت، تعیین کنند که آن اثر قابل پخش نیست.»
پرستویی نیز به نگرانی‌های تیم‌های تولید اشاره کرد و گفت: «این مشکل باعث می‌شود که هنرمندان و تیم‌ها در هنگام تولید اثر خود نگران پایانی شوند که پس از ساخت، آیا این اثر اجازه‌نامه پخش خواهد داشت یا خیر. این عدم اطمینان به Shooter انرژی و الهام هنرمندان را می‌کاهد.»
در پایان، پرستویی نظرش را در مورد محدودیت‌های موجود در پرداخت به موضوعات مختلف بیان کرد: «چرا ما نباید درباره مسائل در حال رخ دادن در جامعه، مانند اختلاس و سرقت، صحبت کنیم؟ همانطور که می‌دانیم، هنرمان او را دارد که گوشزد ساخته و صدای جامعه را انعکاس دهد. من همیشه در کنار مخاطب بوده‌ام و نمی‌خواهم نگاه مخاطب را منحرف کنم.»
این هر دو، نشانگر این است که نیاز به یک نگاه عمیق‌تر و رویکردی صرف‌نظر در تصمیم‌گیری‌های مربوط به پخش و تولید آثار فرهنگی وجود دارد.