**مقاله ای از حضرت آیت الله صافی گلپایگانی درباره نقش محدثان و فقهاء در عصر غیبت بزرگ امام زمان (عج)**

به گزارش سرویس سیاسی خبرگزاری رسا، حضرت آیت الله صافی گلپایگانی به مناسبت 27 ماه رمضان، سالروز وفات علامه مجلسی، در مجموعه مقالاتی به نقش مهم محدثان و فقهاء در نجات مردم طی عصر غیبت بزرگ امام زمان (عج) پرداخته است.

**متن مقاله:**

بسم الله الرحمن الرحیم

پس از همچین عصر ایمانی که ائممه علیهم السلام جهان را با هدایت ملأ شدند، همواره شخصیت‌های حامل احادیث وجود داشتند که می‌توانستند حق را از باطل و بدعت را از سنّت متمایز کنند. این شخصیت‌ها مردم را از گمراهی‌های ناشی از تفکر فلسفی، پیروی عرفان معمولی و ایدئولوژی‌های غیر شرعی در می‌ی‌آوردند.

تا اوایل دوره صفوی، که تشیع به رسمیت رسید، این حالت را می‌بایست ذکر کرد که پس از سلطنت شاه طهماسب اول، نفوذ فلسفه، افکار صوفی و دیدگاه‌های مبرزی زیاد شد. در اصفهان، خانقاه‌هایی برپا شدند و حتی عالمان برجسته‌ای مانند آقاحسین خوانساری با عناوین فلسفی خوانده می‌شدند. در این دوره، تفسیر احادیث اهل بیت (علیهم السلام) نیز به زبان فلسفی مطرح می‌شد و زبان اهل بیت (علیهم السلام) در فضای العامیانه از دست رفت.

با اذن الله تعالی، شخصیتی برجسته مانند علامه مجلسی (رحمه الله) به صحنه آمد و با احیای احادیث، توانست مدارس علمیه را به نحوی تغییر دهد که احادیث اهل بیت (علیهم السلام) به مرکز توجه علما و توجه عمومی جوامع شیعه ایران بگستد. خانقاه‌های اصفهان تعطیل شدند و افکار صوفی از فضای علمی خارج شدند. زبان حدیث و استدلال بر پایه آیات قرآن و احادیث اهل بیت (علیهم السلام) به زبان مدارس علمیه و حوزه‌های علمی تبدیل شد.

بدون شک، باید گفت که ظهور علامه مجلسی باعث بازگشت تشیع به شکلی مشابه عصر ائممه (علیهم السلام) شد، هرچند که اصطلاحات و واژگان اسلامی در طول زمان کمی تغییر کرده بودند. سیر تحصیلی و نوشتن کتاب‌ها و تألیفات نیز مجدداً به محور کتاب و سنّت و احادیث اهل بیت (علیهم السلام) برگشت.

هرچه بود، اگر علامه مجلسی (رحمه الله) موجود نبود، به احتمال زیاد، حوزه‌های علمیه در مسیر پیش‌روی با کودکی‌های ارسطویی، اسلامی‌های ابن سینا و صدرائی و ابن عربی بر می‌خورد. خدا می‌داند که تأویل و تفسیر آیات و احادیث چقدر به گسترش خاصیت‌های شخصی خود می‌رسید!

علامه مجلسی باعد از بازگشت حوزه‌های علمی به معارف اصیل اسلامی و تشیع، قرآن و سنّت را در میان تمام مکتب‌ها مرجع اصلی قرار داد.

شکر الله سعیه وجزاه الله عن هذا الدین والکتاب والسنّه خیر جزاء المحسنین.

این مقاله از حضرت آیت الله صافی گلپایگانی بخشی از فصل اول کتاب «حدیث خوبان» است.