استارتاپ بریتانیایی به نام Pulsar Fusion به پرده‌برداری از طرح جدید و نوآورانه‌ای به نام Sunbird پرداخته است. این پروژه شامل ایجاد یک موشک فضایی با سیستم پیشران همجوشی هسته‌ای است که می‌تواند زمان سفر به سیارات دورافتاده را به طور قابل توجهی کاهش دهد؛ به گونه‌ای که مشکلات فضانوردان در مأموریت‌های طولانی بسیار کاهش یابد. به نقل از گزارش ایتنا و منبع تک‌اسپات، این طرح که بیش از ده سال به‌صورت محرمانه توسعه یافته است، برنامه دارد در سال ۲۰۲۵ آزمایش‌های اولیه را شروع کرده و تا سال ۲۰۲۷ به مرحله آزمایش عملی برسد.

sanbird از پیشران همجوشی هسته‌ای بهره می‌برد که از همان واکنش‌هایی که در ستارگان اتفاق می‌افتد، استفاده می‌کند. این نوع پیشرانه با مقایسه بار با موشک‌های شیمیایی معمولی، دارای کارایی بسیار بیشتری است. موشک‌های مجهز به این سیستم‌های پیشران به صورت فرعی عمل می‌کنند و به فضاپیماهای بزرگتر متصل می‌شوند تا بارهای متفاوت را در بازه‌های طولانی به مقصد ارسال کنند.

در این زمینه، ریچارد دینان، مدیرعامل Pulsar Fusion، اعلام کرده که شرکت او اکنون یکی از بزرگترین مراکز تست پیشرانه فضایی در بریتانیا و حتی اروپا را در اختیار دارد. هدف اصلی این شرکت رسیدن به همجوشی عملیاتی در فضا تا سال ۲۰۲۷ است.

sanbird از راکتورهای خطی به جای راکتورهای حلقوی استفاده می‌کند و با استفاده از میدان‌های مغناطیسی قوی، پلاسما را تا دماهای بسیار بالا حرارت می‌دهد تا شرایط لازم برای همجوشی با سوخت‌های مختلف فراهم گردد. خروجی این واکنش‌ها، پروتون‌هایی است که به‌عنوان امامجه پیشرانه به کار می‌روند و فضاپیما را با سرعت بالا به جلو و پشت می‌رانند.

دینان، فضا را مکان مناسب‌تری برای اجرای همجوشی هسته‌ای در نظر گرفته و Sunbird را به دوچرخه‌های تقسیم‌شده تشبیه کرده است: وسایل نقلیه قابل استفاده مجدداً که در مدار فضا مستقر گردیده و با فضاپیماها متصل می‌شوند تا جایگزین موتورهای شیمیایی کم‌کارا به شوند.

در صورت موفقیت این پروژه، زمان مأموریت‌های فضایی مانند مأموریت‌های رفت‌وبرگشت به مریخ می‌تواند کمتر از شش ماه و سفر به سیارات دیگر مانند مشتری و زحل را به مدت ۲ تا ۴ سال کاهش یابد. همچنین این فناوری می‌تواند در مأموریت‌های استخراج منابع از سیارک‌ها و ساخت پایگاه‌های ماهی کاربرد داشته باشد.

با وجود چالش‌های فنی مرتبط با مینیاتورسازی راکتورها و سیستم‌ها، کارشناسان همچنان به آینده پیشران همجوشی هسته‌ای خوش‌بین هستند. این فناوری ممکن است به عنوان نقطه‌ی عطف برای توسعه کاوش‌های فضایی و بهره‌برداری از منابع فراتر از زمین مطرح گردد.