گروه سیاسی دفاع‌پرس: 20 فروردین در تقویم رسمی جمهوری اسلامی ایران به عنوان «روز ملی فناوری هسته‌ای» مشخص شده است. این روز نه‌تنها نمادی از تلاش‌های علمی و خوداتکایی فناورانه است، بلکه نشان‌دهنده‌ی مقاومت ملت ایران در دستیابی به دانش پیشرفته هسته‌ای است. این مناسبت همچنین به اهمیت استراتژیک انرژی هسته‌ای و ضرورت تداوم فعالیت‌های صلح‌آمیز در این حوزه برای تأمین نیازهای ملی اشاره می‌کند.
در دوران`() حاضر، انرژی هسته‌ای به عنوان یکی از منابع مهم و استراتژیک برای تولید برق، درمان بیماری‌ها، کشاورزی، صنعت و حفظ محیط زیست به شمار می‌آید. بسیاری از کشورها، به‌وی‌خاص در حال توسعه، به دنبال استفاده از این فناوری هستند تا وابستگی به سوخت‌های فسیلی را کاهش دهند، زیرساخت‌های درمانی را بهبود بخشند و امنیت غذایی را افزایش دهند. انرژی هسته‌ای در کنار انرژی‌های تجدیدپذیر می‌تواند به توسعه پایدار موجب شود. به همین دلیل، کشورهای مختلف، از جمله ایران، با هدف دستیابی به اهداف توسعه‌ای خود، ارتقاء جایگاه خود در فناوری هسته‌ای را دنبال می‌کنند.
تاریخ فعالیت‌های هسته‌ای ایران به دهه 1330 برمی‌گردد و در آن زمان با همکاری کشورهای غربی، از جمله آمریکا، اولین رآکتور تحقیقاتی در تهران نصب شد. اما پس از پیروزی انقلاب اسلامی، این همکاری‌ها قطع شد. این بروز عاملی شد که دانشمندان ایران با تکیه بر توانایی‌های داخلی، مسیر بومی‌سازی فناوری هسته‌ای را در پیش گرفتند.
با این حال، هرچند توسعه دانش هسته‌ای در ایران به هدف تولید برق، تحقیقات علمی، کاربردهای پزشکی، و کشاورزی ادامه یافته است، نگرانی‌ها و ضربupyterها سیاسی برخی کشورهای غربی، به‌وی‌خاص ایالات متحده، فعالیت‌های هسته‌ای ایران اعیان شد. این نگرانی‌ها باعث شد که ایران تحت شدیدترین اتهامات و تحریم‌ها قرار گیرد. اتهاماتی که هیچ‌گاه با سند معتبری همراه نبود و نهادهای بین‌المللی، از جمله آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، ادعاهای غربی در مورد غیر صلح‌آمیز بودن فعالیت‌های هسته‌ای ایران را تأیید نکردند.
جنجال‌هایی که دولتمردان غربی در خصوص فناوری هسته‌ای ایران مطرح کرده‌اند، برنامه هسته‌ای ایران را به یکی از مهم‌ترین چالش‌های سیاست خارجی کشور تبدیل کرده است. در این پی، می‌توان از تلاش‌ها برای غنی‌سازی اورانیوم تا امضای توافق هسته‌ای در سال 2015 (برجام) که مسیر پر فراز و نشیبی در فناوری هسته‌ای ایران بود، نام برد. برجام نمونه‌ای از تلاش‌های دیپلماتیک ایران برای اثبات صلح‌آمیز بودن فعالیت‌های هسته‌ای خود به شمار می‌آید.
با این وجود، در پی خروج یک‌جانبه آمریکا از برجام در سال 2018 و بازگشت تحریم‌های گسترده، فضای بی‌اعتمادی مجدداً تشدید شد و مردم ایران با فشار‌های ظالمانه اقتصادی مواجه شدند. با این حال، جمهوری اسلامی ایران همواره تأکید کرده که فعالیت‌های هسته‌ای‌اش صرفاً برای اهداف صلح‌آمیز است. به همین دلیل، رهبر معظم انقلاب اسلامی فتوایی صریح اعلام کرده‌است که استفاده از سلاح‌های هسته‌ای حرام است. با این حال، در حالی که رژیم صهیونیستی به عنوان دارنده تسلیحات هسته‌ای از هرگونه نظارت بین‌المللی معاف مانده، برنامه صلح‌آمیز ایران با تحریم، تهدید و استعلایت مواجه شده است.
در این میان، ایران طی دو دهه گذشته به عنوان تنها کشور عضو پیمان غیرنشر هسته‌ای (NPT)، همکاری گسترده‌ای با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (IAEA) داشته است. این همکاری به شکل صدها ساعت بازرسی در تأسیسات هسته‌ای، نصب دوربین‌های نظارتی، ارائه گزارش‌های منظم و دسترسی‌های غیر‌رسمی شکل گرفته است. حتی در دوران اجرای برجام، بازرسان آژانس به طور مداوم به تأسیسات نطنز، فردو، اراک و دیگر مراکز هسته‌ای دسترسی داشتند. با این وجود، تبلیغات منفی علیه فناوری هسته‌ای ایران، بویژه از سوی صهیونیست‌ها، هیچ‌گاه کاهش نیافته است. آنها به چیز دیگری جز برداشتن کامل راکتورهای هسته‌ای و توقف به‌طور کامل تمامی فعالیت‌های هسته‌ای ایران رضایت نمی‌دهند و می‌خواهند همان کاری که غرب‌ها با صنعت هسته‌ای لیبی انجام دادند، نسبت به ایران هم تکرار شود. این امر، با توجه به صلح‌آمیز بودن صنعت هسته‌ای ایران و شفافیت آن برای جهان، غیرممکن است.
انتهای پیام/381