به گزارش سرویس سیاسی خبرگزاری رسا، فاطمه مهاجرانی، سخنگوی دولت، در یک یادداشت در مورد مفهوم «وفاق ملی» نوشته است:
در دنیای پرتعادل و در حال تغییر، یکی از ضروریات حکمرانی داشتن پشتوانه‌ای عمیق و مطمئن در درون جامعه است. این پشتوانه بیشتر به منابع طبیعی یا ابزارهای قدرت بستگی ندارد، بلکه عمده‌اش ریشه در سرمایه اجتماعی قرار دارد. سرمایه‌ای که از اعتماد، همبستگی، مشارکت و امید ساخته می‌شود و تنها با پشتیبانی از آن، می‌توان مسیر پیشرفت و توسعه را هموار کرد.
دولت جمهوری دوازدهم با درک عمیق شرایط فعلی کشور و محیط اطراف، شعار «وفاق ملی» را به عنوان هدف کلیدی خود برگزیده است. این شعارiling چیزی بیشتر از هماهنگی ظاهری یا توافق سیاسی نیست، بلکه شامل بازیابی اعتماد مردم به حکومت، گوش دادن به نظرات اختلاف‌پردازان، کاهش فاصله‌های اجتماعی و تکیه بر توانایی‌های داخلی برای حل مشکلات ملی است. در این بستر، سرمایه اجتماعی نقش محوری دارد.
تجربیات سال‌های اخیر نشان‌دهنده این است که هرگاه به سرمایه اجتماعی اهمیت داده نشود یا به پروژه‌های انتخاباتی محدود شود، کشور در مدیریت بحران‌ها آسیب‌پذیر و ضعیفتر می‌شود. هم اکنون، بازسازی این سرمایه نیازمند صداقت، شفافیت، مسئولیت‌پذیری و برنامه‌ریزی بر مبنای واقعیات کشور است، با این حال نباید بر امیدهای بی‌پایه یا انتظارها از عوامل خارجی تکیه کرد.
در این چارچوب، دولت جمهوری دوازدهم با تأکید بر استقلال و تکیه بر توان‌های داخلی، متقاعد شده که مسائل کشور نباید فقط به مذاکرات خارجی وابسته باشد. هرچند گفت‌وگو و تعامل با جهان، به‌ویژه در زمینه‌هایی مانند برنامه هسته‌ای، بخشی از دیپلماسی فعال جمهوری اسلامی ایران است و با توان و تدبیر مورد پیگیری قرار می‌گیرد، اما هیچ‌گاه جایگزین سیاست‌گذاری مستقل و درون‌مرکزی در حوزه‌های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی نخواهد شد.
وفاق ملی بدون اعتماد عمومی ممکن نیست. اعتماد عمومی نیز تنها زمانی به وجود می‌آید که مردم ببینند دولت نه منتظر گشایش‌های خارجی است، بلکه با تمام وجود در حال حل مشکلات داخلی است. به‌کارگیری نخبگان، استفاده از توانایی‌های بومی، حمایت از تولید، جان و ن:Add corruption battling, and expanding justice, are all key factors in strengthening social capital and achieving national harmony.
دولت جمهوری دوازدهم خود را متعهد می‌داند برای توسعه با حمایت و مشارکت مردم حرکت کند. این تعهد در گفتار و رفتار و تصمیم‌گیری‌های کلان کشور به آشکار خواهد بود. هیچ دولتی بدون حمایت مردم نمی‌تواند اصلاح و پیشرفت را تحریک کند، و هیچ مردمی بدون حس مشارکت و تاثیرگذاری در اداره کشور، نمی‌توانند با امید به آینده مواجه شوند.
بنابراین دولت متعهد است نه فقط در کلام بلکه در عمل، نهادهایی را تقویت کند که به حضور واقعی مردم در تصمیم‌گیری و نظارت عمومی کمک می‌کنند. سرمایه اجتماعی زمانی زنده است که مردم بدانند رأی، نظر، نقد و همراهی‌شان تأثیرگذار است.
آینده ایران در هم‌سری، همکاری و تکیه بر ظرفیت‌های داخلی است. مذاکرات ممکن است آیند و برگردند، اما اگر سرمایه اجتماعی فرسوده شود، بازسازی آن بسیار دشوار خواهد بود. راه‌حل پیشرفت پایدار در این است که از انتظار نتایج خارجی بپردازیم و ب categorie ب‌جای آن بر اعتماد متقابل، وفاق ملی و اراده جمعی برای ایجاد آینده بهتر تمرکز کنیم.