به گزارش منیبان؛ قهرمانی در تورنمنت کافا؟ قهرمانی در مسابقات چهارجانبه اردن؟ بدون باخت بودن تیم ملی از روز حضور او؟ گلزنی ملی‌پوشان در تمامی مسابقات با هدایت او؟ صعود از مرحله گروهی جام ملت‌ها به‌عنوان صدرنشین؟ رسیدن به یک‌چهارم نهایی؟ به جرأت می‌توان گفت هیچ‌یک از اینها مخاطبان تیم ملی را در مورد ارزش‌های فنی و عملکرد امیر قلعه‌نویی متقاعد نکرده بود. توجیه و تفسیرها بجا بود و خیلی‌ها مثلا به رقبای ضعیف تیم ملی در این بازه زمانی اشاره می‌کردند. صف‌بندی موافقان و مخالفان او همچنان ادامه داشت و اصلا به همین دلیل هم بود که بخش زیادی از نشست‌های خبری قلعه‌نویی پیش و پس از هر مسابقه به رویارویی او با مخالفان اختصاص می‌یافت. سرمربی تیم ملی ناچار بود مدام برای دقایق طولانی خودش را «پرزنت» کند و به مخالفان برچسب بزند؛ اتفاقی که در شرایط عادی و اگر روی او اجماع وجود داشت، نباید رخ می‌داد. قلعه‌نویی برای کوبیدن میخ خودش نیاز به یک دستاورد بزرگ داشت؛ یک موفقیت حسابی که مو لای درزش نرود و این روز بزرگ، سرانجام در مصاف با ژاپن از راه رسید.

پیروزی سزاوارانه ایران مقابل سامورایی‌ها همه آن چیزی را که به درد برند قلعه‌نویی می‌خورد، در دل داشت. یک برد بزرگ، مقابل رقیبی بزرگ، با ترکیبی هوشمندانه، بدون تعویض، بدون بین‌المللی‌ترین بازیکن تیم، در فاصله‌ای اندک نسبت به بازی ۱۲۰دقیقه‌ای با سوریه. قلعه‌نویی حریفی را برد که همواره در جام ملت‌ها مقابل ایران بدون شکست و حتی بدون گل خورده مانده بود؛ رقیبی که دوره قبلی، تیم کارلوس کی‌روش را ۳تایی کرد و حقیقتا شکست‌ناپذیر به‌نظر می‌رسید. البته که ژاپن تورنمنت خوبی نداشت و بازی‌ها را با صفر کلین‌شیت، با گل‌های خورده‌ای بیشتر از تیمی نظیر تاجیکستان ترک کرد اما این موضوع، از ارزش‌های نمایش مقتدرانه تیم ملی مقابل سامورایی‌ها نمی‌کاهد.با این اوصاف شاید بیراه نباشد اگر بازی با ژاپن را به‌عنوان روز رسمی و عملی تاجگذاری قلعه‌نویی در تیم ملی به شمار بیاوریم؛ روزی که بخش زیادی از منتقدانش هم سرانجام او را به رسمیت شناختند و از حالا به بعد می‌تواند با آرامش بیشتری به کارش ادامه بدهد. حالا دیگر هر نتیجه‌ای در قطر به‌دست بیاید، احتمالا قلعه‌نویی از مشروعیت کافی برای ادامه کارش روی این نیمکت داغ تا جام‌جهانی بعدی برخوردار خواهد بود. تیم ملی در نیمه‌نهایی جام ملت‌ها باید به مصاف قطر برود؛ تیمی که کمتر از ۴ماه پیش در تورنمنت اردن با کارلوس کی‌روش ۴گل از ایران خورد. راستی که چه روزهای خوشی را پشت سر می‌گذارد امیر!