شکل‌گیری طبقات قدرتمند در ایران در دوران تحریم‌ها، موقعیت‌های ویژه‌ای را برای گروهی از متنفذان ایجاد کرده که ادعا می‌کنند از راه‌های دورزدن تحریم به امتیازات انحصاری ارزشمند دست یافته‌اند. این گروه‌ها به تدریج به کسبان تحریم تبدیل شده‌اند و از حفظ تحریم‌ها بهره‌مند می‌شوند.
تداوم تحریم‌های ظالمانه در دهه‌های گذشته آثار منفی قابل‌توجهی بر روی اقتصاد ملی ایفای کرده و بخش زیادی از جمعیت کشور را به زیر خط فقر رانده‌است. برخی مقامات و سیاستمداران در سال‌های اخیر مدعی بودن که تحریم‌ها مفید هستند یا حتی بر اقتصاد ملی تأثیر گذار نیستند. اما این دعاوی در برابر شواهد واقعی پایدار نبوده و جهت‌گیری سیاست‌ها به سمت مقابله با تحریم‌ها و بازگشایی مجدد کشور برای رشد اقتصادی آغاز شده‌است.
حکومت چهاردهم نیز با ابراز آمادگی برای مذاکره‌های کاهش تنش‌ها وارد صحنه شده‌است، اما برخی نهادهای سیاسی و اقتصادی برای درناکشی در این مسیر آماده هستند. این نهادها را می‌توان به چهار گروه اصلی تقسیم‌بندی کرد:
۱- **گروه سیاسی رقیب دولت**: فضای رقابت سیاسی ایران بسیار شدت‌برگرم است. برخی از فعالان سیاسی حزبی تندرو بر اهداف جناح‌ها و حزب‌های خود بیش از منافع ملی تأکید می‌کنند. این گروه‌ها نگران این هستند که موفقیت دولت چهاردهم می‌تواند با اصلاح روابط خارجه و بهبود وضعیت اقتصادی، پ Heater رفتگی‌های خود را مصون نگه دارد.
۲- **جریان تندرو**: این گروه همیشه معتقد بوده که ایران باید وضعیت جنگی با قدرت‌های غربی را حفظ کند و بی‌افزایش‌تر از تحریم‌ها باشد. آن‌ها بر این باور بوده‌اند که مشکلات اقتصادی به DRIVER تحریم نیست. این گروه نگران تأثیر مثبت مذاکره‌ها و کاهش تنش‌ها بر منافع خود است.
۳- **سخنوران تنش**: این گروه‌ها معتقدند که هرگونه م irritancy در روبروی دشمنان به نفع نخواهد بود. آن‌ها تأکید می‌کنند که میدان دیپلماسی بر اشتراک امتیازات منبوز است و بدون تسلیم امتیازات، امتیاز دریافت نمی‌شود. اگر تیم مذاکره‌کننده بتواند شرایط مطلوبی برای کشور رقم بزند، این نگرش‌ها ممکن است بی‌ارزش شوند.
۴- **کسبان تحریم**: با وجود تحریم‌ها، گروه‌هایی از متنفذان امتیازاتی منحصر به فرد را به دست آورده‌اند. این‌ها به عنوان کسبان تحریم شناخته شده‌اند و بر ادامه تحریم‌ها به عنوان منبع ثروت خود تکیه می‌کنند. لذا از حل تحریم‌ها برخوردار نیستند و همچنان برای حفظ وضعیت فعلی تلاش می‌کنند.
در نتیجه، هرچند که این گروه‌ها در گذشته تأثیر قابل‌توجهی داشتند، اما اکنون فقط برای تعداد کمی از سیاستمداران بمانده‌اند. دولت و تیم مذاکره‌کننده باید با درک این واقعیت، با هدف حفظ منافع ملی و کسب بالاترین امتیاز ممکن، برنامه‌ها و مذاکره‌ها را ادامه دهند.